Hot, hot en nog eens hot

Zondag 4 juli.

Het is hot, hot en nog eens hot. Eigenlijk te warm om je druk te maken maar we hebben toch wel de kriebels om een cache te gaan scoren. Dus,.... schoenen aan, proviand in de rugzak en hop op pad. We hebben een aantal caches uit de printer laten rollen dus eens kijken wat de score voor vandaag gaat worden. We starten met Mantingerveld 3 BIL 33 uit de serie van 40. Met gemak vinden we het startpunt. Het is een multicache dus we moeten weer tellen, rekenen en goed opletten. Vooral,....goed opletten. Je snapt het al dat lukt niet al te best. Na slechts enkele minuten struinen we dwars door een prachtig gebied echter geen pad te bekennen wel gaten, heel veel gaten. Lijkt wel van vossen. We zien hier ook veel vogels. Nogmaals een prachtig gebied maar hier moeten wij vast niet zijn. Nu de weg terug zien te vinden naar het pad. We moeten nog even uit de kleren want door al dat kruipen en struinen door de jeneverbes bomen zitten we onder de stekels. We vinden gelukkig het pad weer en lopen eerst een stukje terug en jawel, ik zei nog zo....GOED OPLETTEN. Hadden we dus niet gedaan waardoor we volledig het pad gemist hebben. In de herkansing dan maar. Zo nu en dan moeten we een puzzeltje oplossen om aan de volgende coördinaten te komen. Het is hier werkelijk prachtig. Het pad verder volgend moeten we een wildrooster over. Hmmm, wildrooster? Zal wel voor de schaapjes zijn. Alhoewel, het bord zegt; doorkuis de kuddes niet. Nou zie ik bij het doorkruisen van een kudde schapen niet echt een probleem. Maar na enkele meters is het mistery rondom de kuddes opgelost. Er staan mega monsters op en naast het pad, iets onder een boom in de schaduw. Ja hoor, Schotse Hooglanders! Help! Ik doe even geen stap, ik ben laten we zeggen, niet echt dolletjes op deze langharige,booskijkende, van reuze horens voorziene KOEIEN (ja me hoela koeien zien er heeeeeel anders uit Louise). Er zijn nog kleintjes bij ook dus dat is al helemaal levensgevaarlijk. Echt wel! Louise doet de nodige pogingen om mij ervan te overtuigen dat die koeien niets doen. Koeien? Koeien? Kijk dan goed. Het zijn monsters, ze staren ons aan met het haar wild tussen de ogen. Van angst moet ik acuut plassen. We wachten maar even op afstand in de schaduw onder een boom. Misschien lopen ze straks een eindje door. Duh,... ze zullen gek zijn, ze staan net als wij heerlijk onder een boom in de schaduw. Na de plas, een slok water en een angstig blik van mij moet het dan toch maar gebeuren. We gaan onze weg vervolgen want zoals Louise mij weet te vertellen; ze doen niets anders zouden ze deze koeien (pffffffff, hou vol Louise) niet hier tussen de mensen lopen. Ja maar wat was er nu eerst dit harig monster dat tussen de mensen loopt of de mensen die tussen de harige monsters lopen. En dat bord dan dat zegt; doorkuis de kuddes niet!!!!! Ik volg toch maar en zoals ik tijdens survivaltochten altijd heb geleerd, zorg dat er altijd iets tussen jou en het gevaar is. Gelukkig ben ik met lieve vriendin Louise.......Net als we bij de kudde zijn begint er een te snuiven, ik zet de versnelling voor de zekerheid in. Door dit hele gedoe blijken we voorbij de puzzelopdracht te zijn gelopen. Ja,...ik ga ECHT niet terug. De opdracht is; wat voor boom is dit? Ja hoor, die monsters staan onder de bomen die wij moeten raden. Dan maar van een afstandje bekijken. We vervolgen onze tocht en na wat gepuzzel en rekenwerk dat we natuurlijk niet in 1 keer goed hebben komen we dan toch nog aan de coördinaten van de cache. Daar moeten we wel nog even enkele honderden meters voor rijden met de auto maar dan is het ook piece of cake. Weer een cache erbij en dat brengt ons op nummer 104. Het is inmiddels al half 5 we zijn vies, bezweet en sloom. We gaan lekker naar huis en laten het bij deze ene cache en gaan lekker vanavond stempelen.