maandag 31 januari 2011

Along the coast

Vandaag gaan we de tocht der tochten starten. Nou ja tocht der tochten,.... We gaan de kust volgen omhoog naar San Francisco. Een totale afstand van 680 kilometer en je snapt dat gaan we niet in 1 dag doen. We gaan zoveel mogelijk Highway 1 volgen en regelmatig stoppen om leuke en mooie dingen te zien. Zo rond een uurtje of half 11 rijden we weg uit de parkeergarage en wat ik nou zo bijzonder vind is dat je gewoon bij de slagboom je creditkaart in de gleuf stopt, trekt je kaart er weer uit bent vele dollars armer en de boom gaat voor je omhoog. Helemaal dus niet zo gek om een creditkaart van iemand te jatten en vervolgens lekker volop gratis parkeren. Ze vragen geen handtekening, geen code geen ID. Hmm, maar niet te veel bij nadenken. Onze eerste stop is slechts een kleine 35 mile later en wel in Santa Monica. De naam klikt al super nietwaar. Je kunt ook zien dat hier het geld zit want in de hills staan de prachtigste huizen, sommige zijn ware kastelen. Bij de pier gaan we er even uit. Wandelen over de oude houten pier, maken de nodige foto's en besluiten dan nog even een cache te scoren. De eerste is een virtuele cache dus geen doosjes etc. de tweede gaat over het strand, houten vlonders tussen de rek en strek palen door naar een fietsverhuur. Hoe het verder gaat zal ik niet verklappen want dan is de lol er voor eventuele toekomstige cachers hier van af. Wat ik nog wel even kwijt wil is dat er op de plek van deze cache wel heel veel moois te zien is. Veel mooie, strakke, gebruinde mannen lijven :)We komen in het bezit van een joekel van een doos met veel ongein erin maar ook een mooie travelbug uit Washington. Ben benieuwd wat voor opdracht deze TB heeft. Dat gaan we sávonds op de kamer wil even bekijken. Na een kleine twee uur begeven we ons weer op weg en besluiten na een mooie rit te stoppen in Santa Barbara. Ook al zo'n prachtige naam. We parkeren op een of ander vreemd terrein en gooien voor 5 dollar aan muntjes in een groot metalen ding met gleufjes met nummers van de parkeervakken. Er is verder geen mens te zien dus wordt ons nu makkelijk geld afhandig gemaakt of.... We wandelen, zeg maar slenteren over State street en wat een geweldige plaats is dit. Het is net een dorpje in Andalusie, Prachtige bomen, struiken, straatjes, restaurantjes die meer bij Zuid Europa passen dan bij de USA en vele mooie winkels. Ik snap nog steeds niet waarom veel mensen zo kwijlen bij LA, Hollywood, Sunset Boulevard etc. Santa Barbara is THE place to be. Na zo'n 2,5 uur gaan we de reis voortzetten. We volgen een stuk Highway 101 en genieten van het prachtige uitzicht. Een heuvelachtig zeer groen landschap en zo nu en dan zicht op de Pacific Ocean. De zon gaat al onder en voor het rijden is dat een beetje irritant maar voor de kleuren is het werkelijk prachtig. We besluiten de rit te stoppen in San Luis Obispo. Het is genoeg geweest voor vandaag we hebben er nu 207 mile opzitten. We melden ons bij Motel 6 waar een zeer aardige man een kamer voor ons heeft op de 2e etage. Voor 55 dollar overnachten we inclusief internet. De kamer is eenvoudig maar helemaal goed we slapen er tenslotte alleen maar. We vragen de man waar we kunnen eten en hij geeft als tip Margie's Dinner even verderop. Eerst maar eens een hapje eten. Echte veel trek is er niet maar goed een hapje gaat er altijd in. Ik bestel een Tacoshell salade en Louise neemt een avocado sandwich. Na een halfuurtje komen de borden en we schrikken ons rot. Het is geen hapje en is een hele grote hap........ het is geweldig lekker met als gevolg dat de borden zo goed als leeg gaan. Bij het gerecht van Louise zat ook wat fruit. Nou wat fruit,.... een hele schaal met fruit. We nemen nog een kopje koffie en thee na en barsten dan geheel uit onze voegen en naden. We krijgen de rekening en gaan meteen even omrekenen in euries. We hebben ons nu geheel meer dan rond gegeten voor slechts € 13,50 p.p en dat is inclusief onbeperkt water koffie en thee. Amerika is nog niet zo'n gek vakantieland. De grote Toyota RAV 4 kost ons ook slechts € 13,00 per dag........ Na het eten is het tijd voor de douche en nog even een hotel zien te vinden voor San Francisco. Die willen we alvast vastleggen want we hebben morgen na een rit van 260 mile vast geen zin om in het donker nog een plekje te zoeken. Het valt niet mee want als je de beoordelingen leest dan merk je dat bv 10 mensen ook wel hele verschillende beoordelingen afgeven en ze lopen soms wel heel erg uiteen. Afin het lukt ons en we zien het wel we storten ons gewoon weer in het avontuur nietwaar. Hieronder nog weer even wat fotoshots van vandaag.

zondag 30 januari 2011

Tweede en laatste dag CHA

Daar wij hebben besloten maar 2 dagen naar de CHA te gaan is deze tweede dag gelijk ook onze laatste dag. Jammer? Wij denken van niet. We hebben twee heerlijke, volle, inspirerende dagen gehad. Ik bruis van de ideeen, zou graag meteen aan de slag gaan met alle inspirerende ideeen en artikelen die we gezien hebben.We gingen vanmorgen weg in de stromende regen, en dat terwijl Carlifornie 292 dagen zon per jaar heeft. Gelukkig hadden we beiden (door schade en schande wijs geworden) en opvouwbare paraplu in onze koffer gestopt.


We zijn nu weer terug in het hotel na alweer heerlijk bij IHOP gegeten te hebben. We zijn moe maar zeker voldaan.
Ik kan verklappen dat er heel veel besteld is, alle nieuwe Tim Holtz stempels van Stampers Anonymous (mooi, heel mooi!!!!!), alle nieuwe Ranger producten, alle nieuwe Idea-ology Tim Holtz embellishments en nog heel veel meer. Wil er niet al te veel over verklappen maar 4 voor Art Journey nieuwe stempelmerken waaronder 1 merk waar wij exclusieve verkooprechten voor hebben gekregen, nieuwe embellishments waar ik zelf heel enthousiast over ben en .........
Alles zal de komende maanden binnen stromen en ik hoop in ieder geval bijna alles mee naar de ARTSpecially beurs in Zeist mee te kunnen nemen. Spannend!!!!
Hieronder nog een paar foto's van vandaag.
De hal van het conferentie centrum.

LA by night, op weg naar het hotel vanavond

Lay-out van Jolande van Oosterhout bij Unity Stamp booth. Mooi Jolande!!

Distress stains, nieuwe product van Ranger, binnenkort bij Art Journey te koop. Heb Tim er mee zien werken en het is helemaal te gek!

aandachtig luisteren en kijken naar mr Holtz

nieuwe embelishments van Idea-logy geweldig spul allemaal!

nieuwe stempel van Stampers Anonymous, deze is mijn favoriet

maar de rest is ook prachtig, deze keer extra mooi vind ik persoonlijk.

In deze staande tag kun je er al een paar bewonderen.
Morgenochtend checken we uit en gaan dan langs de kust omhoog rijden richting San Fransisco, we gaan dit niet in 1 dag doen maar genieten van alle moois wat er onderweg te zien is, het schijnt schitterend te zijn daar. We melden ons morgenavond weer om jullie mee te laten genieten van onze dag, we weten nog niet waar we gaan slapen daar er voor de rest van de reis nog geen hotels zijn geboekt. Tot morgen!

zaterdag 29 januari 2011

Eerste dag CHA....

was heel leuk, succesvol en inspirerend. Echter ook vermoeiend dus volsta ik met een paar foto's. Later vertel ik meer, echter er moet natuurlijk ook nog wel wat te raden overblijven. Onder dit bericht ook nog een paar aanvullende foto's over onze dag in Hollywood.






Morgen meer......... welterusten.

Nog meer foto's van Hollywood

Hieronder nog een paar foto's van Hollywood waaronder een paar foto's die Jos en Ben wel leuk zullen vinden. Veel kijkplezier.



And the winner is.......


Hoe dit precies in z'n werk ging weten we nog niet, hij leek geen onderlichaam te hebben en er was geen gat in de muur achter hem....

Jeanette and her best friend Mickey




Voor mijn starwars fans...


Jeanette is nogal fan van Kevin and George, je weet wel wat ze over kleine handjes zeggen he Jeanette?


en voor mijn Star Trek Fans...xxxxxx

vrijdag 28 januari 2011

Hollywood LA

Vandaag staan er 2 activiteiten op het program. Hollywood bezoeken en een aantal cachen zien te scoren. Na een heerlijk ontbijt en wat zoekwerk op het internet naar caches gaan we dan weer op stap. Vandaag maar eens met de metro. Op 7th street dalen we de grond in. Eerst maar even een kaartje kopen bij de automaat. De lezers cq volgers van onze eerdere trips weten waarschijnlijk nog wel hoe stuntelig wij als provinciaaltjes onze weg (niet) vinden in het metronetwerk. Laten we zeggen dat we daar altijd even wat tijd voor nodig hebben om ons het wereldse van de metro eigen te maken. Je zult het niet geloven maar we blijken toch aardig ervaren en werelds te worden want..... In 1 keer gaat het goed bij de kaartjes automaat en.....In 1 keer gaat het goed met het instappen op het juiste traject. Is dat knap of is dat....KNAP. Zal meteen maar verklappen dat het ook niet fout kan gaan want het metronetwerk bestaat hier uit slechts een blauwe, rode en paarse lijn en zijn trajecten van niets. Na een korte rit stappen we uit bij Hollywood Vine. We komen direct op Hollywood Boulevard boven de grond. We zijn er stil van. Jee is dit Holywood Boulevard. We hebben beide niet dat gevoel van glamour en het wouw effect is er al helemaal niet. We staan wel meteen op de sterren met natuurlijk de sterren namen. Ik heb gelezen dat er inmiddels al 2500 sterren op de walk of fame liggen. Hoe uniek kan je nog zijn he. De winkels zijn nogal een zooitje en van ramen lappen hebben ze nog nooit gehoord. Er is een reeks van pruiken zaken, schoenen en laarzen waarvan wij het bestaan niet wisten en veel lingerie, echt niet het glamourachtige soort. Wij laten dit vallen onder de categorie hoerig. We kijken wel onze ogen uit naar alle typetjes die hier rondlopen. Ik ben bijna jaloers op sommige dames hoe mooi die lopen op superhoge naaldhakken. We stappen flink door en komen op Hollywood Highland en daar gaat het een stuk leuker worden. We duiken een souveniers winkel in en komen naar  buiten jawel allebei met een tas. Altijd handig nietwaar. Verder nog wat klein spul om de boel op te leuken. We gaan eerst maar eens even de toerist uit hangen en bekijken het Kodak Theater,en het Mann's Chinese Theater waar we ook nog even een rondleiding krijgen van 5 minuten. Buiten maken we een reeks foto's van de sterren met bekende namen en de handen en voeten die in het cement zijn gedrukt door acteurs en actrices. Je snapt natuurlijk wel dat iedere gek hier een boterham denkt te kunnen verdienen door een look a like te spelen. Ik moet zeggen dat van de vele Michael Jackson's er eentje echt uitspringt. Verder loopt er een mega mislukte Elvis rond, een Spiderman en Batman een of ander gedrog uit Starwars. Ja ik ben een echte film barbaar als het gaat om filmtitels en personages. I am sorry! Jimmy Hendriks staat ook nog een deuntje te jengelen op een electrische gitaar en verder nog wat streetdancers en een trommelaar. Na de lunch gaan we op pad voor een cache of 2,3,4.... we zien wel hoe ver we komen. We hebben onderweg een sleutelhanger gekocht om onze witte klompjes sleutelhanger aan te bevestigen zodat we eenn Travelbug hebben die we hier achter kunnen laten met als opdracht: ik wil terugreizen naar Nederland en gedropt worden in de cache; groet'n uit Sleen. Onze eerste cache tocht gaat richting Hollywood Hills. We komen in een woonwijk en moeten steil de heuvel op. Aangekomen bij de coordinaten, tenminsten dat denken wij vinden we al snel in en holte van een boom een zakje. Louise pakt het voelt dat het zacht is en druft er niet in de kijken. Ik ook nog eens voelen en ie, jeg. Ik heb zo'n donkerbruin.......vermoeden. We leggen het snel terug en weten wel bijna zeker dat dit niet de cache is. Hebben we gisteren al een Hasj zakkie gevonden was het vandaag een.....shit zakkie. We blijken ook niet op de goede plek te zitten. Nog een paar meter verderop. Daar zoeken en niets vinden. Louise gaat nog even kijken op de phoon via internet en jawel al in november heeft een cacher gemeld dat deze cache waarschijnlijk geript is. Foutje....niet goed gelezen. Nou ja het was een grappige wandeling en zo zie je hoe ze hier in de hills leven nietwaar. We wandelen weer richting Hollywood Boulevard en Sunset Boulevard. Ik snap nog steeds niet helemaal waarop sommige mensen zo kunnen kwijlen bij het horen van deze 2 namen. Sunset Boulevard is een lawaaierige straat met winkels en plambomen. Om in Louise haar bewoordingen te blijven;  ik kan er niet koortsig van worden. We steken Sunset Boulevard over en de gps gaat piepen. Jawel al snel is de cache gevonden. Er zit een coin in die wij mee nemen en onze Travelbug laten wij hier achter. We gaan er nog eentje doen en ook deze is snel gevonden. Hij is verstop op een zeer druk punt dus helemaal ongezien loggen zal niet gaan maar we doen ons uiterste best. Inmiddels is het al tegen 5 uur en we voelen onze voeten goed. Doen we nog een poging voor een cache of toch maar niet. Hmmmm, het begint schemerig te worden en de gps wijst ons naar een achterafje en gezien de toch wel bijzondere types vinden we het niet verstandig om achteraf te gaan. We stappen dan ook door naar de metro, begeven ons weer onder de grond en met een poep (waar hebben ik dat meer gehoord, gevoeld vandaag)  en een zucht zijn we terug in 7th street Downtown LA. Meteen maar door naar IHOP voor een hapje eten. We laten het ons goed smaken en net als we klaar zijn ziet Louise een bekend gezicht. Het is Marjolein Stas samen met Helma. Gezellig nog even uitvoerig zitten kletsen. Ja zo zullen we de komende dagen meer bekende tegen het lijf lopen. Er zijn meer "gekke" die de grote CHA bezoeken nietwaar. Zo rond half 9 komen we weer op de kamer. Wasje doen, douchen, bloggen en voorbereidingen doen voor morgen, de start van de CHA. Nog even wat info voor de statistieken; vandaag ruim 11 kilometer gelopen, iets meer dan 16000 stappen gezet en zeker 8 pakjes papierenzakdoekjes versleten. Ja, ja ben snotverkouden geworden. Oorzaak? Ik denk airco's, vans en een temperatuurverschil van zo'n ruim 25 graden met Nederland.
Tussen al die sterren ook (Art) Journey

1 van de bekende theaters

Louise tussen de ECHTE mannen....

De 6 jarige Shirley Tempel heeft haar hand- en voetafdrukken in cement
achter gelaten voor het Mann's Chinese Theatre

donderdag 27 januari 2011

Cachen in Downtown LA

Vandaag mochten we van onszelf "uitslapen" tot negen uur, maar ik was al om 4 uur klaar wakker, dus even sms-en met het thuisfront, nog een keer omdraaien, nog een keer naar de wc en toen eindelijk om half 8 er maar uit en onder de douche. Jeanette kon ook niet langer liggen dus waren we toch  nog redelijk vroeg uit de veren..
We verblijven hier in het Milner Ritz hotel, een beetje verouderd hotel, een beetje minder luxe dan we gewend zijn, maar ach alles is verder aanwezig, en de prijs is er dan ook naar. Het ontbijt zit bij de prijs inbegrepen en die is verder meer dan prima.

Na het ontbijt even terug naar de kamer om de caches van vandaag uit te zoeken en toen op pad het heerlijk zonnetje in. Ik schat dat het vandaag rond de 26 graden was, heerlijk dus. Zijn jullie al jalours.
We hebben vandaag zo'n beetje geheel downtown Los Angeles te voet verkend en hebben 6 caches gevonden. Ook 2 "not found" waarvan eentje toch wel heel bijzonder was. We wisten zeker dat we op de goede plek zochten, kon gewoon niet anders, en we vonden inderdaad een plastic zakje met een doosje er in. Maar dit is toch niet het M&M doosje die in de beschrijving staat zeg ik nog. Nee het is een sigaretten doosje met daarnaast een aansteker. Jeanette pakt het uit en er blijkt een stickie met een sigarettenpijpje in te zitten. Hmmm, nu hadden we die natuurlijk aan kunnen steken en de verdere caches kunnen laten voor wat ze zijn, maar de dames reiziger zijn daarvoor te netjes en te bang uitgevallen. We voelden ons hier toch niet lekker bij en hebben het gauw weer teruggelegd al schichtig om ons heen kijkend. Laten we maar niet verder zoeken hier.

Downtown Los Angeles heeft een hoog pakken gehalte en veel high heels, een echt zaken- en yuppencentrum. Viel me erg mee qua drukte. Veel terrasjes waar we een paar keer heerlijk gebruik van hebben gemaakt. Alles is heel netjes en schoon, echter jammer genoeg ook veel zwervers zoals in elke grote stad. Ik als provinciaaltje ben daar toch altijd weer erg van onder de indruk. Heb toch de neiging aan iedereen wat te willen geven, maar er is geen beginnen aan.
Het kortste treintraject van Amerika bevindt zich ook in LA, Angels Flight genaamd. Je kunt voor 25 dollar cent een enkele rit maken de helling op of af (50? meter), het zag er echt heel leuk uit, zie foto hieronder.
Op weg terug naar het hotel gingen we via de Jewellery District, je kijkt je ogen uit, de ene na de andere juweliers winkel. 3000!!!!! in totaal. Overal bling, bling, in- en verkoop van goud en overal beveiliging voor en in de winkels. Heel bijzonder, maar het doet ons beiden niets. Wij hebben gisteren al een enorme uitspatting op juwelen gebied gedaan door nep pandora armbanden te kopen voor $ 3,99 per 6-8 kralen. Is ons bling bling genoeg en we geven ons geld liever aan andere dingen uit.
Aan ons diner van vanavond bijvoorbeeld in het O-hotel naast de onze. Voor $26 een driegangen menu waar je een moord voor doet, zo lekker!!!! Dus als je  eens in LA bent, zeker gaan eten in het O-hotel aan de S Flowerstreet. Nu eens een keer geen megabord vol maar bescheiden porties met verrukkelijk eten.
Downtown LA

Mural bij AT&T, cache hing achter de knie van de dame

Ja hoor eindelijk gevonden, deze viel niet mee.

Hashvondst! Gauw wegwezen.

Angels Flight.
Morgen weer een nieuwe dag, we zijn van plan met de metro naar Hollywood te gaan! Jullie horen van ons.

woensdag 26 januari 2011

Een vakantie vol contrasten.

Grotere constrasten kun je je haast niet voorstellen in deze vakantie die toch nog maar zo'n vijf dagen oud is. Eerst Las Vegas met al z'n gekkigheid, lampjes en rumour, dan Death Valley waar het gewoon dood en doodstil is om je heen. Echt ik geloof niet dat dit ergens in Nederland zo te vinden is, deze stilte. Je hoort werkelijk niets. Zelf geen insecten of vogels, ze zijn er overdag gewoon niet. Heb welgeteld 1 vlieg gezien. Natuurlijk zullen ze er wel zijn, maar door de droogte en de hitte zijn ze overdag in ieder geval niet merkbaar.

Maar goed, jullie hebben nog het 1 en ander van ons te goed.

Gisteren morgen dus om 4.30 opgestaan omdat we de zonsondergang in Death Valley mee wilden maken en vooral bij de Duinen Mesquita Sand Dunes genaamd. We waren daar eergisteren ook al geweest aan het einde van de dag, maar Jeanette had gelezen dat het daar bij zonsopgang spectaculaire beelden op moest leveren en daar zij fotografie als hobby heeft.....
Het was dus een korte nacht. Ons ontbijt bij de naastgelegen Subway gehaald (werkelijk, je denkt als je Subway hoort dat je in een stad bent, maar mensen we zaten in een gat van een dorp, niet voor te stellen, maar wel een Subway, en een hotel annex casino, terwijl ze in caravans en hutjes wonen, onvoorstelbaar!) Een footlong broodje per persoon door midden laten snijden, 1 als ontbijt, 1 als lunch (nee doet u maar de helft van die pastrami die u er op wilt doen, en dan nog heb je een half pond vlees op je brood) en daar gingen we, "broodje" in het vuistje achter het stuur. Het vroor op dat moment 3 graden.
En dan  denk je als je daar aan komt dat je de enige twee gekken bent die zo vroeg opstaan om een paar foto's te maken, nee hoor, er zijn al 4 auto's ons voor en er zullen nog een paar volgen. En dan hebben wij gewoon twee fototoestellen mee, de rest zeult met statieven het mulle zand door.
Maar mensen het was het dubbel en dwars waard, gewoonweg prachtig. We hebben daar 2,5 uur rondgesjouwd, hoge duinen beklommen, fotos gemaakt, en echt genoten. Het natuurschoon, hoe dor en droog dan ook is in Death Valley adembenemend mooi.

Ok tijd voor een kopje koffie dus even doorgereden naar Stonepipe Wells op een kilometer of 2 afstand. De eigennaar van het restaurantje hoorde aan onze accent dat we uit Nederland kwamen en vroeg of we nog stroopwaffels (lees woffels) mee hadden genomen, maar jammergenoeg niet. Heb een deal met hem gemaakt dat als we (volgend jaar?) weer komen en we stroopwafels meenemen we gratis bij hem mogen ontbijten. Ach ja het handelen zit me in het bloed nietwaar?
We ontmoeten daar een ouder echtpaar, Jan (vrouwelijk) en Ken, nou ja Ken hadden we in de duinen al ontmoet en hem gevraagd een foto van ons te nemen boven op de duinen. Jan hoorde ons aan de restaurant eigenaar vertellen dat we uit het noord-oosten van Nederland kwamen, en zij, Jan dus, was ooit een paar weken in Hardenberg geweest. Leuk gesprek gehad en wij zijn bij hun uitgenodigd als we volgende week in San Fransisco zijn. Weet niet of het er van komt hoor.

Koffie op en rijden maar naar een historische Borax mijn en daar na naar Zabrinkski Point waar je het meest prachtige uitzicht van heel Death Valley hebt. Wow, wat mooi mensen, je wordt er stil van.
En nu blijk je daar ook een mooie "wandeltochtje" of tewel een hike van 2.5 mijl te kunnen maken door Canyon. Nou moet je je niet voorstellen dat dit een wandeltochtje door de Drentse bossen is, maar dat dit over behoorlijke hoogten gaat, maar goed, 2.5 mijl moet te doen zijn. En goed voorbereid als we zijn nemen we onze andere helft van ons subway broodje mee, water, ontbijtkoek en Jeanette denkt er zelfs aan om met de gps de parkeerplaats vanwaar wij starten te markeren zodat we altijd onze weg terug kunnen vinden. Ja, ja....
Leuke wandeling, maar we komen wel erg weinig bordjes tegen, dit zou in Nederland wel anders geregeld zijn roepen we nog, maar onze gevleugelde uitdrukking: Het leuke van vakantie is, is dat het anders is als thuis herinnerend klagen we niet maar lopen moedig door. Ik roep ook steeds, ja hoor, we gaan goed, er is geen andere afslag geweest en we gaan steeds best wel links om (het was immers een loop (lees loep oftewel kringetje) die we moesten lopen.
Hmm dit duurt volgens mij wel erg lang roept Jeanette af en toe, en ik weer: nee joh, we gaan vast wel goed. Weet je wat, we eten hier op het richeltje ons broodje subway op en kijken dan wel verder. Jeanette kijkt op de gps en ziet dat we 32km van onze beginpunt af zijn terwijl mijn stappen teller vertelt dat we ongeveer 5 km in rondjes hebben gelopen,, dat kan dus niet kloppen (goddank). We grappen een beetje zenuwachtig over ijscokarretjes  die om het hoekje zullen staan, maar ondertussen weten we niet zeker of je we door zullen lopen of maar op onze schreden terug zullen keren. Wacht we horen stemmen, en wij weer grappen over SOS tekens op de rotsen tikken, helluuuuup gaan roepen enz. We kijken om het hoekje van de rotswand en zien twee jongens die een paadje omhoog willen klimmen totdat ze ons zien.
Komen onze kant op en blij zijn dat ze ons zien want ze waren min of meer verdwaald en wilden bijna de verkeerde kant op gaan. Ja maar, wij weten ook niet zeker of we goed gaan werpen we nog tegen. Zij vragen nog: jullie komen toch ook van de parkeerplaats af, en ja dat konden we beamen, maar dat garandeert natuurlijk niets. Maar goed, we laten ze grootmoedig voor gaan want ze hebben haast, waarom horen we later overigens.
Het klauteren en klimmen wordt steeds uitdagender, de stappen en sprongen die genomen moeten worden steeds avontuurlijker. Op een gegeven moment halen we de jongens in die voor een afgrondje staan. Wij hadden al besloten weer terug te  gaan, maar zij zagen rechts een weg lopen dus we waren volgens hen bijna "thuis". Zij weer met gezwinde spoed voor ons aan en ja hoor we konden paralell aan een weg via een pad naar de parkeerplaats...... en ja wel de parkeerplaats waar de heren hun auto hadden staan, maar niet de parkeerplaats waar wij  waren gestart. We nemen een kleine eindsprint om de jongens a1an te kunnen spreken want we hopen op een lift, maar helaas  van de heren moet een vliegtuig halen in Las Vegas en de tijd was al kort vandaar hun haast, maar ze wisten hoe wij bij onze beginpunt moesten komen, hier gewoon de canyon weer in dwars doorsteken een tochtje van 3,5 mijl. Ok er zit niets anders op, we krijgen hun wandelkaartje mee en gaan weer moedig op pad. Zijn jullie al moe??? Niet zo  moe als wij waren. Dachten we dat het eerste gedeelte van onze hike zwaar was? Nou dat was peanuts vergeleken bij wat we nu moesten klimmen. Ik mag zeggen dat ik bijzonder trots op mezelf ben en zeer blij dat ik 24 kilo lichter ben dan vorig jaar om deze tijd, want dit had ik toen niet kunnen volbrengen dat is een ding wat zeker is. Ik ging toen al dood in Parijs bij de trappen in Monte Martre. Bij een temperatuur van 29 graden hebben we echt een enorme inspanning geleverd, maar het was fantastisch. Wat een uitzicht, wat een natuurschoon, maar ook wat waren we blij weer onze auto te zien!!!

Ja en de dames reiziger zouden de dames reiziger niet zijn als we ook de rest van onze plannen van die dag niet afmaakten dus zijn we ook nog naar Bad (slecht en niet bad) Water gereden, 86 meter onder zeeniveau, waar grote zoutvlakten zijn. Minder spectaculair, maar ook het bezichtigen waard.
Bij het hotel aangekomen, gauw wat gegeten, gedouched en naar bed, dat had ik gisteren al gemeld.

Vanmorgen weer redelijk op tijd op, 6.30 uur, koffers pakken, uitchecken, een amerikaans ontbijt (eieren, spek, toast en hashbrown (een soort aardappelpannekoek) bij de buren, tanken en daar gaan we dan op weg naar Los Angeles. Weer dwars door Death Valley maar bij Stonepipe Wells nu rechtdoor om met zeer veel bochten en hoge stijgingen en afdalingen van 13 % naar beneden, best spannend rijden af en toe, maar wel heel mooi.
Met twee koffiestops onderweg, kwamen we weer in de civilized world, ziet Jeanette opeens een Micheals en Wall Mart langs de snelweg, en ze gaat helemaal gillen, oh, ja een Micheals!!!!!!!! Dus Louise, zou Louise niet zijn als ze de afslag niet zou nemen om Jeanette haar zin te geven, ha, ha, alsof ze daar zelf geen zin in had. We hebben heerlijk geshopt en zijn zeer geinspireerd de winkel weer uitgekomen. Wat we daar gezien hebben???? Ja dat zien en horen jullie t.z.t misschien wel eens.


Mesquite Sand Dunes


Borax mine

Onze auto tijdens deze vakantie

Hier vond ons avontuur plaats, je kunt onze route zien rechts bovenaan, en een beetje meer, wij hebben de Badlands goed explored!

Prachtig uitzicht bij Zabrinskis point.

broodje subway als lunch, we wisten nog niet wat we voor de boeg hadden.

klauteren over de rotsen

zout kristallen bij Bad Water

Motel Six vanmorgen om 9 uur

Ja Ronald, ook hier hebben we je collega gevonden in Beatty

Weer terug in de bewoonde wereld, lekker shoppen by Micheals!
Los Angeles werd onder zeer grote drukte ingereden, 12 baans wegen waar auto's je links en rechts (ja dat mag hier) inhalen, files, auto's zeer veel auto's. Go with the flow en bijrijder Jeanette kijkt goed mee, mevrouw van de Tom Tom vertelt keurig de weg, en nu zijn we hier in LA. Lekker gegeten bij IHOP  (International Home of Pancakes, maar je kunt er van alles eten), gedouched en nu op onze bescheiden , maar verder prima kamer, plannen maken voor de dag van morgen. Wordt vervolgd, welterusten.