dinsdag 8 februari 2011

We zijn weer thuis.

Even een berichtje om jullie te melden dat we weer thuis zijn. Zaterdagmorgen al vroeg de auto opgehaald uit de parkeergarage en terug naar het hotel gereden om Jeanette en de koffers op te pikken. De reis naar Hertz bij het vliegveld was toch verder dan ik dacht, toch wel zeker 10 kilometer of meer. Daar aangekomen werden we vlot geholpen en kregen zelfs 25 dollar korting omdat ik melde dat de mevrouw van de Tom Tom nog niet geleerd had waar er eenrichtingstraten waren in San Fransisco. Zowieso in stadsverkeer had mevrouw best moeite af en toe. Verontschuldigingen en gelijk zonder dat wij er om vroegen een korting. Toch netjes.
Waar we in het verleden op andere vliegvelden door busjes heen en weer naar de autoverhuurbedrijven werden vervoerd naar het vliegveld, bleken we nu met een "lucht"trein vervoerd te worden naar de terminal waar je moest zijn. Prima geregeld. Alleen bleken wij te denken dat we internationaal vliegverkeer waren.. Onze vlucht stond ook niet op de borden, hmmmm, zouden we daarom gisterenavond niet online hebben kunnen inchecken? Dit klopt niet, dus ik plant Jeanette op een bankje, ze is nog gauw moe en ga even informeren. Blijkt dat als je eerst van San Fransisco naar Minneapolis vliegt je natuurlijk domestic verkeer bent, dus hup opnieuw in de lift en in de trein naar een volgend terminal. We  hadden tijd zat dus geen probleem.
Eerst maar even een kopje thee met ontbijt en toen gaan inchecken. En je raad het al: Jeanette mag zo mee, maar ondergetekende moet zich bij Special Services melden. Daar zit een sjacherijnige mevrouw die mijn e-ticket en paspoort aanneemt en deze grondig bestudeert met behulp van een schempje die ik natuurlijk niet kan lezen. Het duurt een poos en dan vraagt ze of wij iets veranderd hebben aan onze trip en schema? Nee hoor, maar er was in Amsterdam ook al een probleem en het had iets met een verkeerde nummer of zo te maken. Erg meedeelzaam was ze niet en ging na een poosje weg. En het duurde en het duurde en ik werd toch lichtelijk zenuwachtig. Je zult iets op je kerfstok hebben, dan sta je daar helemaal nerveus te wezen.
Na zeker 20 minuten kwam ze weer. Niets van sorry dat het zo lang duurde, niets van: het is opgelost hoor. Nee haar reaktie was: U bent helemaal niet in Vegas aangekomen, u bent niet op komen dagen voor deze vlucht en daarom hebben ze alles geannuleerd. Ik sputter nog tegen, ja zeker ben ik via Vegas binnengekomen, samen met deze dame hier. Ze bromt nog wat, ik zeg nog wat en dan opeens kattig: Nou ik vertel u gewoon hoe het zit, het is inmiddels opgelost. Zonder een glimlach zonder een uitdrukking op haar gezicht, nee deze dame had echt plezier in haar werk, dat kon je uit alles opmerken.
Maar goed, ik mocht zomaar mee, dat was dan toch wel weer fijn nietwaar?

Blijkt onze vlucht gelijk al een uur vertraging te hebben en dat terwijl we in Minneapolis maar ongeveer anderhalf uur tijd hebben voor de overstap. Hmmmm, als dat maar gaat lukken.
Al met al stijgen we nog later dan die uur vertraging op, maar ze kunnen in de lucht wat tijd in halen, maar toch...
Er zitten 3 Nederlandse jongens achter ons die toch wel wat lacherig en zenuwachtig grapjes over vliegtuigen die neerstorten enz. hebben. Ik hoorde al aan hun accent dat ze niet uit het westen of zo kwamen en vroeg mij al af of het Drenthen waren.
In Minneapolis aangekomen bleken er al een stuk of 5 van die karretjes voor ons klaar te staan zodat alle Nederlanders aan boord als een gek naar terminal F12 vervoerd konden worden om de aansluitende vlucht naar Amsterdam te halen. Wij zitten met die 3 jongens in hetzelfde karretje en ik vraag, waar wonen jullie in Nederland. Blijken ze uit Emmen (10 km ten oosten van Sleen) te komen en dezelfde steden als wij bezocht te hebben en ook nog Miami ??en New York. Grappig toch?
In Zwolle op het station staan we in de lift met een mevrouw die ook op dezelfde vlucht zat en die woont in Ter Apel (15 km ten oosten van Sleen). Heel Drenthe was zo'n beetje in de USA! Ha, ha.

In Amsterdam bleek het behoorlijk te waaien dus onze vlucht was nogal Bumpy zoals de piloot ons waarschuwde, nou dat viel niet mee, knap stukje vliegwerk!
En toen in de beroemde nederlandse trein. Ja hoor, we konden wel helemaal tot Amersfoort, maar door werkzaamheden aan het spoor konden we dus niet rechtstreeks naar Zwolle, maar moesten naar Deventer en toen naar Zwolle. Fijn om weer in Nederland te zijn en te merken dat er dus niets is veranderd gelukkig!!

Om 14.30 uur werden we opgehaald door Jos en Ben uit Zwolle en het was een heerlijk weerzien.
We zijn inmiddels al een paar dagen thuis en aan het werk, maar we kunnen terugblikken op een heerlijke vakantie!!! Dank voor het meereizen, we hebben genoten van alle reakties die zijn achtergelaten.

vrijdag 4 februari 2011

Laatste dag in SF

Yeap, I'm still alive hoor mochten jullie gaan twijfelen.... Ben nog altijd verkouden en hoesterig maar goed we gaan gewoon weer op pad. Vandaag willen we wat cachen en naar Golden Gate Bridge. De plannen om te fietsen laten we varen want ik geloof niet dat ik de energie heb op heuvels te trappen. Op Union Square trachten we de eerste cache te scoren. Het is een moeilijke en het is een drukke plek. Veel mensen die hier rond hangen, op bankjes een boekje zitten te lezen en toeristen die de nodige foto's maken. Echt goed onopvallend zoeken zit er dan ook niet in dus,.... hop op de cable car springen dan maar. Wat een geweldige rit en nu realiseer je je pas hoe enorm steil de straten zijn. Ik sta op het achter balkon en heb de grootste moeite me tegen de wand te drukken om niet voorover de vallen. Je moet er niet aan denken dat de remmen het opeens begeven. Dat is het echt...VAN ONDEREN......... Louise heeft veilig een zitplaats gekozen. Bij Fisherman's Warf gaan we er uit. We gaan even terug naar de volkstuin cache om onze gedropte TB's eruit te halen. Bij het loggen gisterenavond op de geocache site bleek dat de TB's die daar inkomen allemaal verdwijnen. Hmmm, dat zou zonden zijn van onze TB. Gelukkig blijken ze er nog in te zitten dus hop mee en op naar een veilig cache. We lopen richting Golden Gate Bridge en onderweg pikken we nog 2 caches op die gelegen zijn opp weer drukke plekken zoals een football veld en een speeltuin waar net tientallen kinderen hun energie kwijt moeten onder toezicht van hun juf of nanny. Niet te opvallend hier rond neuzen want dan denken ze dat we kinderlokkers zijn of zo. Het lukt op de caches ongezien te loggen. Via de luxe jachthaven gaan we op zoek naar cache sound beach. Deze ligt op een soort van betonnen pier. In de loggevens staat dat op 29 januari iemand hem niet heeft kunnen vinden en hij waarschijnlijk geript is. Toch gaan we een poging wagen. Helaas zijn er mensen in de buurt die op hun gemak gaan zitten picknicken. Paps, mams en zoon. Op de plek waar de cache zou moeten liggen staat een man een boek te lezen. Schiet dus ook al niet op. Als we langs het gein lopen zegt de vrouw dt we even op de stenen van een inham moeten gaan zitten en ons oor bij de gaten moeten houden. Geweldig, je hoort het water enorm bonken en het is net of er een kudde olifanten staat te bulderen. We raken met deze mensen aan de praat en wat denk je wat, zoonlief is ook een cacher en deze hebben zij al eens eerder gevonden. Als de boekenlezer weg is gaat Louise met de zoon op zoek en noppes nada. Hij is inderdaad weg. De famillie woont een uurtje rijden ten zuiden van SF en de zoon heeft zelf ook caches. Wij geven hem onze TB zodat hij dit in een van zijn caches kan droppen. Helemaal geweldig en nu maar eens kijken hoe lang deze TB onderweg is om terug te komen naar Sleen. Via de Golden Bridge Promenade (zo'n 4,7 mile) wandelen we richting Palace of fine art. Een geweldig prachtig on-San Francisco's gebouw. Niet slecht wonen hier in de omgeving. Ook hier is een cache en deze hebben we heel snel te pakken. We lopen, lopen en lopen en hoe dichterbij de Bridge hoe indrukwekkender hij wordt. We besluiten om er toch ook nog even een stukje over te lopen. Het is een behoorlijk hoogte moet ik zeggen. Wel een enorm lawaai van al dat verkeer en dat de stank van de auto's. Inmiddels is het zo rond half 5 en hebben we het el gehad. De stand is 18000 stappen en iets meer dan 12 kilometer gelopen. We gaan op zoek naar een bus. us hokjes zat en volgens de borden zouden we bij C moeten op stappen. Busje komt, wij vragen; naar Sutter Street? No jullie moeten de citybus hebben 28 bij B. Okee wij naar B. Eerste bus 28;naar Sutter Street? No 28 naar Fort Mason. Okee, tweede bus 28; naar Sutter Street? No 28 komt er zo aan. En jawel bingo de goede 28. Heerlijk we zitten en zijn van onze voeten af. Na enige tijd stopt de bus en vrijwel iedereen stapt uit. Een paar mensen doen navraag bij de chauffeur en we moeten overstappen naar lijn 30. Okee de hele meute naar de overkant. Busje komt: naar Sutter Street. No 30 aan de overkant. Pffff, de hele meute weer naar de overkant van de straat. Godszijdank zijn we niet de enige die niet uit het openbaar vervoer systeem komen. Bus komt en een gezellig ronde zwarte dame die zichtbaar plezier heeft in haar werk, yeah,yeah,yeahed iedereen naar binnen en we reizen allemaal op het zelfde kaartje verder en ze geeft een gil als we bij Sutter Street aankomen. Een uur later arriveren we en we gaan direct door naar Lori's Diner waar we ons tegoed doen aan Fish and Chips.
We hebben nog lang niet alles gezien van SF maar ja dat weet je als je slechts 2 of 3 dagen hebt. Ik zeg maar zo; weer een reden om nog eens terug te komen.
Nog even wat foto's van deze dag. Leuk dat jullie met ons mee hebben willen reizen en tot gauw.

donderdag 3 februari 2011

San Fransisco Fishermans Warf

Een niet zo'n vroege start vandaag. Jeanette voelt zich al heel wat beter, maar langzaam aan dan breekt het lijntje niet.
Vandaag te voet naar Fishermans Warf om ook een paar caches te scoren. Het was heerlijk weer, maar ik heb toch in de loop van de middag nog een goedkope fleece gekocht daar ik het behoorlijk koud kreeg. Ik volsta met het feit dat we 4 caches hebben gescoord, waarvan 1 op een tuinterras op de 15e verdieping van een gebouw in de financiele sector. Echt een plek waar we normaal niet van het bestaan afgeweten zouden hebben als we geen geo-cachers zouden zijn. Er zijn nl overal in de stad "public open spaces. Sinds 1985 is het verplicht om 1 vierkante foot, voor het publiek ter beschikking te moeten stellen per 50 vierkante foot verbouwde commerciele ruimtes. Deze public open spaces kunnen overal zijn, binnen, buiten of soms bovenop gebouwen en worden aangegeven door een koperen plakaat in de muur. De foto zit op Jeanettes toestel en die ligt inmiddels op 1 oor. Het was voor haar toch nog een erg enerverende dag. Ach ja, we hebben dan ook wel weer 10 km gelopen, en het is hier nou niet overal even vlak te noemen. Hieronder een paar foto's van onze dag, veel kijkplezier.

China Town



Jeanette denkt dat ze voorop de Titanic staat, toch koorts misschien? Ik laat haar maar in die waan.


Zeehondjes, eeen grote actractie hier.



De laatste cache van vandaag in een publieke tuin, mooie verborgen locatie.
Morgen naar de Golden Gate Bridge.

woensdag 2 februari 2011

Van de nood een deugd maken....

Even een vervolg op onderstaand bericht, die moet je dus niet vergeten te lezen, maar daar ik doordat arme Jeanette ligt te pitten een avondje 'vrij' heb, heb ik van de nood maar een deugd gemaakt.
Eerst zoals gezegd voor ons beiden een tuna salad sandwich gehaald bij WallGreens met voor J een lekker yogurtje en voor mij een appel en sinasappel als toetje (ook die zijn hier mega groot, ha, ha), ben ik daarna gaan douchen.
Nu neem ik altijd als ik op reis ga om ruimte in mijn koffer te besparen allerlei monstertjes mee die je hier en daar gratis krijgt bij de Douglas enz. Lekker alles opgebruiken en dat bespaart je weer gewicht op de terugreis. Ja, ja en dan op het laatste moment toch maar al je vaste tubes toch maar inpakken want je kunt maar niet weten waar je terrecht komt, ergens waar bijvoorbeeld niets te koop is. Ik trap er altijd weer in, heb dus altijd weer van alles teveel bij me, denk elke keer, dat doe ik dus niet weer, hier is op elke hoek van de straat 24 uur per dag van alles en nog wat te koop.
Maar goed ik dwaal af, de monstertjes dus: elke avond smeer ik me nu dus in met Oil of Olaz Total Effects 7x, fight the 7 signs of ageing. Thuis gebruik ik gewoon iets van het Kruidvat of Lidl, dus mensen ik kom onherkenbaar weer in Nederland aan, dat kan gewoon niet anders.
Na het douchen en haar wassen mijn haar bewerkt met mijn nieuw gevonden mousse van Aussie, instant freeze, ja helemaal uit Australie gekocht bij Wallmart, geweldig spul, wil een krat importeren!!!!!
Toen weer een duik in mijn tasje met monstertjes, he wat zie ik daar, Face Lift Mask van Medex, ook dat gaat er op en na een poosje er weer af om de bovengenoemde nachtcreme er op te smeren. Wenkbrauwtjes geepileerd en hier zit ik dan strak en gelift te wezen met mijn tuna sandwich die op mij wacht.
Heel sneu voor Jeanette, maar deze avond is voor mij zo gek nog niet........

Berkley


Vanmorgen een beetje kalm begonnen, want Jeanette is al dagen snot verkouden, maar gisteren en vandaag is ze begonnen met hoesten en voelt zich niet zo goed. We werden overigens om 7 uur al wakker gebeld door iemand die het tijdsverschil niet goed had berekend. Nog even blijven liggen in de overigens heerlijke bedden, maar om half negen ben ik maar onder de douche gesprongen. Jeanette doet het nog wat kalmpjes aan en ik hannes nog wat met de computer, want we hebben opeens geen verbinding meer. De frontdesk doet erg hun best voor ons, zowieso ontzettend vriendelijk en behulpzaam personeel hier in het hotel, en nu werkt alles weer naar behoren. Ja wat moeten wij zonder internet he? Dan horen jullie opeens niets meer van ons.
Ons ontbijt maar weer in de diner hiernaast, waar je gelukkig ook gewoon een bagel met creamcheese kunt bestellen, want al die eieren, pancakes enz is niet goed voor een mens nietwaar. We laten ons graag nog 3 keer van die enorme mokken koffie gratis bijschenken, we zijn tenslotte nederlanders en het smaakt ons goed. Hierbij nog een paar foto's van de diner in z'n geheel.

 Toen te voet op weg naar Hertz die hier om de hoek ook een dependence heeft om te vragen of het goed is dat we vanavond de auto hier afleveren ipv op het vliegveld, want na vandaag denken we de auto niet meer nodig te hebben, alles is hier te voet of met de tram te doen en dan laten we ons voor het bedrag wat we met de parkeergarage en de dagen mindering op de huur lekker zaterdag met een taxi naar het vliegveld brengen. Ja hoor, dat kon, geen enkel probleem. Nou da's fijn geregeld, wij halen dan de auto uit de parkeergarage en gaan opweg naar ons doel van vandaag, het plaatsje Berkley zo'n 16 km ten noorden van San Fransisco te bereiken via de Bay Brigde. Daar zou een hele grote scrapbookwinkel zitten en we zagen dat er nog een stempelwinkel zou zijn, dus die pikken we toch mooi even mee.
Prima tocht over de Bay Brigde, helaas geen vergezichten daar er een hoge railing is, waar niet overheen te kijken  valt. De stempelwinkel blijkt echter alleen een kantoorstempelwinkel te zijn dus we rijden gauw door naar de 4th street om daar vlak naast het pand van Scrapbook Territory te parkeren. Jeanette moet ernstig nodig naar de wc en de restroom  inside is voor employees only. Hmm, is het bij Art Journey toch mooi anders geregeld, mag je als klant gewoon plassen en tegenwoordig ook al in een heerlijk verwarmd toilet. Jullie zijn toch wel verwend hoor, ha, ha.
Maar goed, we gaan dus eerst maar een restaurant opzoeken en die zijn er genoeg op de gezellige 4th street. Maar net terwijl wij een leuke koffietent willen in gaan worden we door een "dakloze?" aangesproken, nee hij wilde geen geld maar had zo'n honger, of wij geen eten voor hem wilden kopen. Ik zei: kom maar mee, want geld geven, ja waar besteden ze het aan? Maar eten kan hij van me krijgen. Maar gelijk dat ik met hem opliep kreeg ik al een beetje argwaan, mijnheer wist precies waar hij heen wilde, nee niet deze maar de zaak daar verder op, een soort van "delicatesse" zaak waar je ook broodjes en salades kon kopen. Hij wilde nl een salade. Arme Jeanette staat nog buiten haar plas op te houden, wist ik veel, ik denk ze zoekt wel een toilet op. Goed gekke Henkie (also known as Louise) staat daar voor de salades, zegt opeens een vrouwtje tegen de "dakloze", ik heb hier een salade voor je hoor! Had hij het ook al aan iemand anders gevraagd en die had hem niet meegenomen zoals ik maar was al wat gaan kopen om het bij hem af te leveren. Ik nog, nou ja dan heb je wat je hebben wilt toch? Nee, hij wou van mij wel een broodje, salami en kaas graag. Ja ik hoor jullie al grinniken, maar zeg nou eens nee, dat doe je ook niet. Ik voelde me de hele week al zo rot als je al die arme mensen hier overal zit zitten en liggen. Dus ik zeg tegen het meisje achter de balie, geef hem maar een broodje, ik ga er niet op wachten en dan betaal ik het alvast bij de kassa. Ik krijg een stickertje mee om af te rekenen en bij het voorbijgaan aan de man met de salade mevrouw hoor ik haar nog zeggen: ik heb je ook nog lekkere olijven erbij gekocht hoor, ze zitten in de zak. Hmmm, ik weet het niet, straks gaat hij naar huis en zegt tegen z'n vrouw: heb weer lekker gelunched op kosten van die gekke touristen. Maar ja, dat is mijn probleem niet, ik wilde deze keer hier niet aan voorbij gaan, al lijkt het achteraf misschien geen zuivere koffie. Bij de kassa moest de cassiere ook nog weten of het een warm of koud broodje was, ja dat wist ik niet en kon me niet schelen ook, ik wilde weg, Jeanette moest nog plassen enz. Blijkt dat over warme broodjes nog tax berekend wordt en over koude niet. Hmmm, hoe was het ook alweer? Het leuke van vakantie is dat het anders is als thuis!

Na ons kopje warme thee en Jeanettes enorme blaaslozing weer opweg naar Scrapbook Territory, een enorme winkel, zeer gesorteerd in scrapbook materialen en stempels. De winkel was zeer compleet, erg groot zoals gezegd maar niet echt gezellig of warm ingericht. De eigenaresse was ook net terug van de CHA en liet mooie werkstukken van haar workshops daar zien. We gaan echter zonder iets te kopen er weer uit, ik heb immers zelf een winkel vol thuis in Sleen en we kunnen maar weinig extra's mee terug nemen in de koffers.
We hebben verder heel gezellig nog andere winkels bekeken waaronder 2 winkels vol papier, een winkel met calligraphy en stationairy, 2 boekenwinkels enz. enz.
Ik heb nog een sandwich gegeten maar Jeanette houdt het maar bij thee en begint er steeds vermoeider uit te zien en wil overal ook graag gaan zitten. We besluiten dan ook om rond half vier weer richting San Fransisco te rijden, rijden nog verkeerd en komen over een heel ander brug weer terug, geen idee hoe die heet en het kostte ook nog 9 dollar tol.
San Fransisco was weer zeer druk bij binnenkomst en het kost ons even tijd om de Hertz weer terug te vinden, want we wisten wel de straatnaam maar niet het huisnummer en de straten zijn hier zeer lang kan ik je vertellen. Maar goed, het koste wat moeite, maar we vonden het en ik reed de auto naar binnen, alles uit de auto gepakt en naar boven naar het kantoor.
Zo zei de jongeman achter de balie: u zou deze auto toch oorspronkelijk weer terugbrengen op het vliegveld? Jazeker, dat klopt, maar we zijn hier vanmorgen geweest en uw collega zei  dat dit wel kon. Welke collega was dat? Ja die mevrouw die daar rechts zat, we hadden geen naam gevraagd. Nou dat kon allemaal wel maar dan moesten we 300 dollar bijbetalen!!! Duhhh, dat waren we natuurlijk  niet van plan, wij dachten dat we zelfs geld terugkregen! Voor 16 dagen huur betaal je 230 dollar, maar wil je een auto 5 kilometer bij je oorspronkelijke aflever adres afleveren, betaal je 300 dollar extra, dat staat in je contract. Hmmm, gaan we mooi niet doen natuurlijk en we halen de RV weer uit de garage en gaan lekker terug naar de parkeergarage. Ja als je die terug kunt vinden!  ik zal jullie de details maar besparen, maar omdat we niet meer wisten welk nummer ons hotel had in Sutterstreet en maar een (veel te hoge) nummer hebben ingetoetst in de tom tom, omdat alles hier 1 richting straat was, omdat het heel erg druk was, omdat Jeanette niet haar heldere zelf was, koste ons  deze zoekerij zeker een uur extra en dat voor een paar blokjes om. Ik hou het er maar op dat we zeer opgelucht waren toen de auto goed en wel weer in de parkeergarage stond en die halen we er niet weer uit voordat we zaterdag richting vliegveld gaan.
heel veel lint in de scrapbook winkel, wou dat ik zo'n wand in de winkel had!
We waren rond 18 uur terug  in het hotel waar Jeanette meteen het bed is ingedoken, de meest rechtse op het plaatje hieronder, en ze ligt nu diep in dromenland. Ik ga straks hiertegenover bij Wallgreens (officieel een apotheek, maar ze verkopen echt van alles) die 24 uur per dag open is nog wel een salade en broodje halen en duik met een boek mijn bed in, ook heerlijk. Morgen hoop ik dat Jeanette weer wat beter is zodat we San Fransisco nu te voet en met de tram en misschien zelfs met de fiets kunnen gaan verkennen. Wordt vervolgd.........

dinsdag 1 februari 2011

Van San Louis Obispo naar San Fransico

Om zeven uur ging de wekker en al snel waren we op pad om het meeste uit onze dag te
halen. Na het uitchecken eerst maar weer naar Margie's Diner, waar wij een stevig ontbijt hebben weggewerkt Hieronder zie je Jeanette 2 pancakes wegwerken, gelukkig gaf de serveerster al aan dat de pancakes nogal aan de maat waren, en of Jeanette er de gebruikelijke drie wilde of maar twee. Twee dus, en dat was maar goed ook zoals je ziet!
Toen weer naar de Pacific Coastway 1 om onze tocht langs de kust weer te vervolgen. De chauffeur, ondergetekende dus, moest echter al heel snel weer een sanitaire stop (wat wil je ook met al die gratis re-fills koffie en thee) en sloegen we af bij het dorpje Cambria. Onverwacht bleek dit een heel leuk "kunstenaars" dorpje te zijn, met veel leuke winkeltjes met allerlei kunstwerken zoals glaskunst, eigengemaakte kleren, quilts, enz enz. Ook waren er verschillende antiekwinkeltjes waarvan we de grootste bezocht hebben. Niets gekocht, want we kunnen toch weinig mee terug nemen en het was allemaal behoorlijk aan de prijs.
Cambria, onverwacht een heel leuk dorpje.
Onze reis ging daarna langs de kust verder waar we al snel weer een stop hadden om deze grote jongens te bekijken. Langs de kust kun je duizenden van deze zee olifanten zien. Waar wij stopten lagen er zeker 20-25 stuks te zonbaden, ze lagen zo stil dat ik  eerst dacht dat ze dood waren. Het schijnt dat ze niet ongevaarlijk zijn, zeker in het broedseizoen, maar al waren we heel dicht bij ze in de buurt, wij stonden boven op een klif en konden ze (als ze daar al zin in hadden gehad) niet bij ons komen. Af en toe ging er eentje snurken, zich krabben, wat een grappig gezicht was en een soort van geloei dat klonk alsof er op een trommel werd geslagen. Mooi kun je ze niet noemen maar wel bijzonder om ze zo van dichtbij mee te maken.

Onze tocht langs de kust was zo ontzettend mooi dat woorden te kort schieten en de foto's doen het zeker geen recht. Als je ooit in de gelegenheid bent moet je dit vast en zeker eens doen. Ik ben er heel erg van onder de indruk en vindt het eigenlijk jammer dat we een paar dagen in LA hebben doorgebracht, had die dagen liever bij dit gedeelte van onze reis aangeplakt. Maar goed, dat is achteraf bekeken.
een van de vele vergezichten, er bloeit hier echt van alles om deze tijd. Schitterend!


Een leuk restaurantje bij Big Sur, van buiten leek het een soort van Hill Billie hutje en het toilet was ook buiten in een blokhutje (heel netjes overigens) maar binnen een prima broodje gegeten en je kon kiezen uit wel 20 soorten losse thee. We zijn hier gestopt omdat ik erg wagenziek werd van al het gekronkel van de wegen en de grote hoogte verschillen.
 Via Big Sur zijn we naar Carmel gereden waar we de beroemde 17 mile Drive hebben gereden. 17 mijl door een dure woonwijk en langs de kust met 20 punten met alweer schittterend uitzichten. Adembenemend mooi en de mensen die daar wonen in absurd mooie en grote woningen moeten wel schatrijk zijn om daar te kunnen wonen.  Nee hoor we zijn helemaal niet jalours, maar vonden dat we maar iemand daar moesten zoeken die misschien wel een vakantiehuis-ruil met ons wilde doen, wij in hun villa en zij in een caracteristic Dutch little "farm-house" with free use of the bycicles in the garage, to cycle to the zoo in Emmen. We gooien zelfs een paar vrijkaartjes voor de dierentuin bij het 'ruil-pakket' in, we zijn niet kinderachtig.
Point Joe


Lone Cyprus

Het werd al avond toen we de 17 mile drive uitkwamen en hebben toen mevrouw van de Tom Tom de weg naar ons hotel in San Fransisco laten wijzen, de kortste route graag mevrouw. Er moest nog zeker 125 kilometer worden gereden en dat heb ik geweten! Ik had niet begrepen dat we zo hoog zaten. Via Santa Cruz naar San Jose en Oakland naar San Fransisco, waar we echt kilometers bergafwaards hebben geslingerd, waarbij we al slingerend hooguit 45 mile mochten rijden, maar vaak ook niet meer dan 30, dat is dan ongeveer 45-50 kilometer per uur. Er leek geen einde aan te komen. Onderweg nog in een file, om uiteindelijk om ongeveer half acht bij ons hotel (Larkspur Hotel) aan te komen. Jeanette gaat gauw naar binnen om te vragen waar wij kunnen parkeren, en komt met een behulpzame aziatisch mannetje naar buiten die onze koffers naar binnen sleept. Wij rijden nog een blokkie om, om de auto in de veel te  dure parkeergarage te laten parkeren, maar we zijn te moe om verder te zoeken naar iets goedkopers, dat zien we morgen dan wel weer.
Het hotel is prachtig en heel fijn in het centrum van de stad gelegen. Het wordt gerund door aziatische mensen die zeer behulpzaam en aardig zijn. Al voordat we incheckten had de 'portier" van de koffers al aan de balie doorgegeven dat we 2 dames waren en toen hebben ze de gereserveerde kamer met de kingsize bed gauw omgezet in een kamer met 2 kingsize bedden. 
We hebben onze dag afgesloten met een snelle hap bij de naast gelegen Lori's Diner, helemaal in de jaren 60 stijl ingericht, schitterend gewoon. Ja de dag gestart en de dag afgesloten in een Diner, amerikaanser kun je het niet krijgen.  
Jeanette ligt al op 1 oor, en ik ga  met douchen en kruip er ook lekker in. We mogen van onszelf uitslapen tot negen uur. Het is nu 23 uur, dus voor ons doen al laat, maar ik wilde jullie onze geweldige dag niet onthouden. Morgen is San Fransisco aan de beurt, we melden ons gauw weer!!