Dorrigo

We zijn weer present. Jullie hebben even zonder reisverslagen moeten doen maar na het lezen van onderstaande weten jullie meteen hoe en wat en vooral waarom we even van de kaart waren. We zijn met prachtig warm weer vertrokken bij de fam. Greig. Een rit van 468 kilometer voor de boeg over de Pacific Hihgway richting Dorrigo. Met 27 graden buitentemperatuur is het heerlijk om een auto met airco te hebben. Louise moet al het rijwerk doen dus we willen toch wel om de anderhalf a twee uur even een stop houden. Ze noemen dat hier Drive, revive, survive. Om de 5 kilometer zijn er wel rest aera's met toiletten, picnickbanken en speeltuintjes. Kunnen we nog even van de glijbaan en heen en weer op de schommel. Ja dat kunnen we. We doen het niet hoor. In het gehucht Raymond Terrace stoppen we voor koffie. In een redelijk nieuw winkelcentrumpje stormen we op de cafe bar af. Hmmm, helaas geen werkend koffieapparaat dus das pech. Dan maar even wat boodschappen doen bij de Woolworths. Hop in de auto en door naar het volgende gehucht. In Karuah stoppen we voor de bakery en genieten daar van een beker koffie en een heerlijke pie met champignons. Voor deze dingen mag je ons s'nachts wakker maken. De rit vervolgen we verder naar het noorden. Een prachtige route met veel heuvels en qua weer zeer wisselend. regen en zonneschijn en een temperatuur van rondom de 23 graden. prima uit te houden. Rond 3 uur houden we een lunchbreak op een drive, revive en survive plekje. Lekker onder een afdakje op een picknickbankje zelf broodjes beleggen. Wat kan een mens nog meer wensen. De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst en bij Nambucca Heads hebben we dan ook grote behoefte aan een stop. Ons lichaam schreeuwt om......koffie. Gelukkig direct aan de highway staat een grote gele M. Do I have to say more? Ook hier heeft het koffie apparaat de nodige kuren maar uiteindelijk spoelt er iets zwarts uit en het smaakt nog goed ook. Het is nu nog 60 kilometer landinwaarts naar Dorrigo en we zullen er nog zo'n uurtje over doen. Nog even doorbijten dus. Bij Urunga verlaten we de kust en dan begint het avontuur. De weg kent vele bochten en is soms supersteil en smal. WOUW! Wat een fantastische route. De naam van de weg, Waterfall Way zegt natuurlijk al genoeg. We snappen nu ook waarom er hier zoveel watervallen zijn want de regen komt met bakken uit de lucht en er is bij tijd en wijlen veel mist. Louise loods ons veilig en wel de hoogte in. Toppie hoor zo aan het eind van de dag nog zo'n zwaar stuk rijden. Wij toeristen rijden natuurlijk in de ogen van sommige locals erg rustig. Wij noemen dat zelf.....veilig. Een local wil niet langer achter ons hangen en kiest zijn moment om even snel in te halen. Diezelfde local komen we slechts 5 minuten later weer tegen. Zijn auto volledig in puin. Hij heeft blijkbaar de vangrail aan de rechterkant geraakt en vervolgens met de gehele voorkant tegen de rotsen aan de linker kant terecht gekomen. Hijzelf staat naast de auto en een andere automobilst is inmiddels gestopt. Zo komt boontje om zijn loontje nietwaar. Wij slingeren soms stapvoets verder. De laatste 15 kilometer bestaat uit alleen maar bochten en steilomhoog. Volledig in de mist weten we onze accomodatie nog te vinden. Het heet Lookout Motor Inn maar zoals de dame bij de receptie al laat weten; there's not much lookout now! Het is inmiddels 19.00 uur en we kunnen nog een hapje eten in het restaurant. Dat doen we dan ook nadat we de kamer hebben bekeken. Helemaal goed. Zo ook het eten. Heerlijk stoofpotje van beef met verse groenten. De Motor in is een farm stay en de motelkamers zijn in de aanbouw waar men vroeger (nu ook nog wel bij grotere farms) de schapenscheerders en de kuddedrijvers hun onderkomen hadden. Na het eten duiken we de kamer in. Even tv kijken. Hmmm zeer slecht beeld en slechts 5 zenders. Louise wil even naar huis bellen. Hmmm, geen bereik met de mobiele telefoon. Dan maar even met de vaste telefoon bellen. Hmm, geen mogelijkheid tot internationaal bellen. Dan maar even met Wifi het internet op. Hmmm, geen internet (Wifi) mogelijkheid. Kijk en zo komt het dus dat jullie niets van ons hebben kunnen horen en of lezen. Het is werkelijk niet meer van deze tijd zul je denken maar ja we zitten dus toch wel een beetje in de middle of nowhere. Dan kunnen we nog maar 1 ding doen en dat is, juist slapen. Dat valt nog niet mee hoor want de regen komt met bakken naar beneden en dat maakt kabaal wat nog meer kabaal maakt zijn de kikkers. Lijkt wel een concert met miljoenen deelnemers. Denk je alles gehad te hebben komen daar de apen ook nog bij met hun geschreeuw. Apen? we zitten toch niet in.... O nee, dat zijn de vogels, de Kookaburra die maakt het apen geluid. Welcome in the bush. Het is even wennen.

We hebben heerlijk geslapen en na een ontbijtje van toast en thee en koffie op de kamer pakken we onze spullen om naar het dorpje Dorrigo, waar we nog 4 kilometer van af zitten, te rijden alwaar we proberen contact te krijgen met het thuisfront en waar we naar het infocentrum gaan om te kijken waar we zoal willen en kunnen wandelen. Jawel het lijkt erop dat we in iedergeval van hier met de mobiel contact hebben met de rest van de wereld. In de bieb kunnen we gebuik maken van de computers en krijgen we een aantal kaartjes om na openingstijden eventueel buiten met Wifi aan de slag te kunnen. Gelukkig men is toch nog een beetje werelds hier. Na een babbel met de dame van het infocentrum rijden we eerst naar Danga Falls, net even buiten Dorrigo. Daar zien we onze eerste mega waterval. Het is duidelijk dat er veel regen is geweest de afgelopen periode. We besluiten even af te dalen via een glibberige trail om wat dichterbij de waterval te komen. Als we weer bij de auto terug zijn komen we er achter dat er op slechts een 100 meter een cache ligt. Hmm, die moeten we hebben. Even een stukje terug en na wat zoeken is het hebbes. We zien meteen prachtig paarse besjes en moeten zeker op onderzoek uit wat dat zijn. Louise heeft ook nog een ei gespot. Hmmm, lijkt me iets van een slang of misschien van een lizard. Maar eens even navragen bij de ranger mochten we die ergens tegen komen. Alles dus vastgelegd op de foto. Terug in Dorrigo drinken we koffie en gaan dan geocachen want er liggen er hier een stuk of 6. We kunnen wel zeggen dat we heel Dorrigo en zijn parken hebben gezien door het geocachen. Na een toilet stopt komt Louise "hevig bloedend"op me af. Wat een rare plek ( zij)om een wondje te hebben dat zo bloed. Gelukkig heb ik pleisters bij me dus plakken maar. Nadat we alle caches in Dorrigo binnen hebben rijden we met de auto een stukje richting Motel en slaan af naar het Dorrigo national Park. Dit park staat sinds 1986 op de World Heritage List. En terecht. Wat een paradijs hier. We gaan naar het Rainforest Centre. De naam zegt het al he. Rainforest. We hebben dan ook.... rain. Met bakken komt het soms naar beneden. Vanaf de Skywalk die hier 22 meter boven de grond aangelegd is zou je een prachtig uitzicht kunnen hebben maar door de mist en al het vocht is er niet veel te zien. Maakt het wel heel mystrieus. We besluiten een korte wandeling te doen en morgen de langere Wongo walk naar de watervallen. Omdat er toch wel veel vocht valt besluiten we ons weer te transformeren tot.....roze smurfen en nee nog altijd niet op de foto gezet. Voordat we vertrekken ziet Louise een bord met tekst en uitleg over de Leeches. Jawel er zitten hier veel bloedzuigers en het advies is lange broeken met de sokken over de broek heen. Daar gaan wij met onze korte shorts. We komen meerdere mensen tegen die de nodige Leeches op het lijf hebben gehad en jawel "hevig" bloeden. Aha! Dan weten we ook hoe Louise aan de bloodspot komt. Het zal bij de Danga Falls ook wel een Leeche zijn geweest. Na een wandeling door een prachtig regenwoud zijn we weer terug in Dorrigo waar we in het koloniale hotel een hapje gaan eten. Net als we het hotel in willen lopen zie ik iets in de knieholte van Louise. Ik dacht eerst een touwtje van haar afritsboek maar nee hoor het is inmiddels een dikke vette opgezwollen Leeche helemaal volgezogen met dat goddelijk bloed van onze Louise. Er komt een dame aangelopen die meteen door heeft waar het omgaat en die roept; strooi er maar zout op. Zout? kun je ze eten dan? Nee dan laten ze los. Okee ik dus naar binnen bij de bar de dame verzocht om zout en ook zij snapt direct waar het om gaat. Rukt het zoutvaatje van de tafel en voila na enig strooien is het beestje van plan los te laten een "hevig" bloedende Louise achterlaten. Gelukkig hebben we de pleisters nog. 1 ding is zeker, morgen gaan de pijpen aan de broek en de sokken erover heen. Na de warme hap rijden we terug naar de Motor Inn. Lekker douchen en natuurlijk op tijd naar bed. Tja wat moet je anders zonder tv, internet, telefoon..... Het was een heerlijke dag met prachtige natuur en de nodige caches. De vraag is altijd weer; wat zal morgen ons brengen.