Wonga Walk and Waterfall Way

Op dit moment wordt er door drie dames fanatiek gestreden om de winst in het Tri-Ominos spel. Ik probeeren bij al het kabaal cq de strijdkreten de blog bij te werken op onze reislaptop die we hier nu eindelijk eens kunnen gebruiken met Wifi. Julie hebben onze belevenissen van de wandel en cache dag in Dorrigo nog te goed dus we gaan even terug in de tijd. Deze Dorrigo dag starten we met de nodige contacten leggen met het thuisfront ivm het overlijden van de schoonvader van Louise. We genieten nog even van een kopje koffie met wat lekkers alvorens we aan onze hike beginnen in het Dorrigo National Park. Het is vandaag een zonnige warme dag. We starten met zo'n 29 graden de Wonga Walk door het Rainforest. Je snapt het al. Na enige tijd drijven we van het vocht. Niet de regen deze keer maar het zweet en de luchtvochtigheid. De wandeling is prachtig. Mooie watervallen, prachtige planten, enorme bomen en jawel een cache! Bij een mooi lookout punt weten we de cache te vinden en te loggen. Tijdens de wandeling zijn we een aardig eindje naar beneden gelopen en nu moeten we dus weer omhoog. We weten; what goes up's, must come down. Maar dat is dus ook andersom. Hoe nat kan een mens worden van het zweet. Zo nu en dan even stilstaan of zitten alvorens we verder stijgen. Net als we van een bankje weer op willen staan voelt Louise iets op haar schouderblad vallen. Een heel klein, dun zwart sliertje. Oeps een leeche again! Met alle macht probeer ik het beestje er van af te krijgen en het heeft nog net niet de zoenlippen vast gezogen op Louise haar blote rode huid. Het beestje weet tijdens zijn val zich vast te zetten op de broek van Louise ter hoogte van haar bil. Ik doe weer mijn uiterste best het beestje los te krijgen maar dat is een hele klus. Uiteindelijk met hulp van een stokje krijg ik het kreng los. We zetten onze tocht voort en vanaf dat moment jeukt ons hele lijf. Na zo'n 2,5 uur lopen door dit prachtige rainforest besluiten we nog even de nodige vragen te stellen aan de ranger die zeer hulpvaardig is en ons van de nodige informatie voorziet. Na deze trip besluiten we nog even verder te rijden over de Waterfall Way richting Woolomombi, nog een ritje van zo'n 86 kilometer naar het westen. Het is een mooie rit met prachtig uitzicht over de groene heuvels. Bij Woolomombi falls ligt ook een cache en die weten we dan ook snel te vinden. We bekijken de waterval en de enorme gorges. Het is inmiddels 18.00 uur en we zijn aan wat eten toe. We hebben nog een stokbroodje in de auto, vanmorgen bij de warme bakker gekocht. Hmmm,... niet helemaal vers meer. Gelukkig zijn hier allemaal picknickbanken en natuurlijk de nodige BBQ. Deze BBQ hebben al enige tijd de aandacht van Louise. Jammer dat we nu geen vlees bij ons hebben. Maar Louise wil en zal de bush BBQ gebruiken. Ze weet er een aan de praat te krijgen en daar gaat ons stokbroodje..... heerlijk knapperig en een plakje kaas erop. Wat kan een mens nog meer wensen. Als het goed is gaat de BBQ vanzelf na 10 minuten uit, We zijn daar niet zo zeker van en jee wat duren die 10 munten lang. Uiteindelijk klopt het helemaal wat er op de BBQ staat, hij gaat inderdaad vanzelf uit na 10 minuten, Wij willen natuurlijk niet in het nieuws komen; two provinciaaltjes from Holland put the whole New England Tableland on fire!!!!! Na deze heerlijke avond maaltijd besluiten we terug te reizen naar Dorrigo en onderweg nog een paar caches te scoren. Dat lukt aardig tot dat we besluiten even van de Waterfall Way af te gaan en de Johnson Road in te rijden want daar moet een cache liggen. Het asfalt gaat over in een grond/zand weg en jee wat is die road lang. Uiteindelijk komen we waar we moeten zijn maar het is inmiddels al schemer en zoeken in een donker bos is een hele uitdaging. Na een minuut of 15 geven we de moed op en besluiten naar huis te rijden. Net als ik in de auto zit zie ik iets kleins, duns, zwarts op mijn cache papieren kronkelen. Komt het je al bekend voor? Juist een leeche. Met veel moeite weet ik het kreng van de papieren af te krijgen. Zit ik net weer in de auto zie ik iets kleins, duns, zwarts op mijn lange broek kronkelen. Komt het je al bekend voor? Juist weer een leeche.... Beide krijgen we weer overal jeuk. Na een kort gevecht win ik het van de leeche en is het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Bij thuiskomst gaan we volledig uit de kleren en is het inspectietijd. Zowel ons lijf als onze kleding aan de binnenkant ondergaan een inspectie. Net als ik alles bekeken heb en denk leeche vrij te zijn zie ik net boven mijn sok iets kleins, duns, zwarts ( komt het je al bekend voor?)zich volzuigen op mijn huid. Ik grijp het zoutvaatje en strooi me suf. Jawel hij laat los en ik bloed als een gek. Snel het kreng door het toilet spoelen en pleister plakken. In totaal hebben we deze dagen in Dorrigo en omgeving samen 7 leeche en 11 caches weten te scoren and oh what fun we have had!