Uitdagingen en confrontaties, bye, bye Sydney, hello Blue Mountains!

Bye, Bye Sydney

Na onze laatste blog in het Aziatisch internetcafe zijn Jeanette en ik teruggelopen naar het hotel en hebben daar onze bagage opgepikt waarna een taxichaffeur ons naar de autoverhuurbedrijf heeft gebracht. Dat had nogal wat voeten in de aarde daar wij een auto bij Apollo hadden geboekt, maar op het aangegeven straat hoek, bleken wel 2 andere autoverhuurbedrijven, maar geen Apollo te bestaan. Hmmm, even informeren maar, bij het eerste bedrijf, nee, niets in de computer, gaat u maar bij de buren navragen. Toen bij Hertz en nee, niets in de computer te vinden! Hebben wij weer, heb je een auto gehuurd en betaald, maar geen auto. Maar na lang navragen en zoeken in de computer bleek de auto onder mijn meisjesnaaam in de computer te staan, had ik ook wel gevraagd hoor, maar Bijlstra is ook wel een hele moeilijke naam.



Maar goed, toen werd er al gauw een Toyota Camry ( een auto die je hier opvallend veel ziet) voorgereden en Louise mocht de drukke stad Sydney uitrijden, op zich niet zo heel moeilijk, maar instappen aan de rechterkant van de auto en dan links van de weg rijden is iets wat ik nog nooit had gedaan. Ook hadden we geen navigatie daar die niet meer beschikbaar was. Dus mijn trouwe bijrijdster loodste me ouderwets met de kaart op schoot de stad uit. Af en toe moest ze wel even aanwijzingen geven want ik bleek wel heel erg links te rijden en bijna spiegels van geparkeerde auto's af te rijden. Ach even wennen nietwaar?

In file de stad uit en toen op weg naar Black Heath waar we een kamer hadden geboekt in de Motor Inn. Ik denk dat we er zo'n 1,5 uur over gedaan hebben. We hebben hier een schattig geschakeld 4 persoons "huisje" met een gemeenschappelijke tuin en barbecue (barbie). We werden allerhartelijkst ontvangen door een ouder echtpaar die hier aan het "oppassen" waren en die ons graag wilden vertellen waar de mooiste plekjes en het lekkerste eten te vinden waren.

's  Middags Black Heath even per voet verkend, en daar oa in een soort van antiek Mall op zoek gegaan voor Biggles boeken voor de broer  van Jeanette. 1 gespot Wijnand, maar die had je al!

Een paar boodschapjes voor het ontbijt gehaald, en ik val gewoon weg elke keer achterover van de prijzen hier in Australie. Belachelijk duur, snap niet hoe de mensen het hier kunnen betalen, maar een kuipje halvarine kost hier zo tussen de 4 en 6 dollar! Vanmiddag nog voor een beker met slootwater koffie 4 dollar per kopje betaald. Niet leuk meer.

's Avonds koelt het hier behoorlijk af en zijn we met onze warme fleece aan richting de pub gelopen waar we de meeste heerlijke pie met friet gegeten hebben die je je maar kunt voorstellen!!!! Terug in de kamer ben ik bijna meteen mijn bed ingedoken en om 20.15 uur lag deze dame al te snurken.

Onze eerste warme maaltijd in Black Heath, een overheerlijke pie. Mmmmm!

Vanmorgen onze wandelschoenen aangetrokken en richting de eerste cache gereden die hier vlak in de buurt zou moeten liggen. De auto in de buurt geparkeerd en te voet met de gps in de aanslag aan de  wandel. Nou mensen dat heb ik geweten, we zitten hier in de Blue Mountains en dat betekent dat  het hier beslist niet zo vlak is als in Drenthe. En dat wist ik natuurlijk wel, maar wat ik even vergeten was, is het feit dat deze dame teveel  uren achter haar computer heeft gezeten afgelopen jaar en niets aan beweging. Dus met een conditie van nul komma nu en een paar kilootjes extra die heuvels op was een ware uitdaging en ook wel een confrontatie. Ook Jeanette had het bij tijd en wijle te kwaad, dus jullie snappen dat wij elkaar beloofd hebben hier bij thuiskomst wat aan te doen.

Maar we hebben verder een fantastische hike gedaan, de Centential walk, mensen wat een schitterende natuurschoon, echt om stil van te worden. Rotspartijen, watervalletjes, schitterende vogels, hagedissen, het  was elke stap, hijg en puf waard!!!! Af en toe was het best een uitdaging om het pad te volgen, moest er behoorlijk worden geklauterd, maar ik heb met volle teugen genoten.

Na weer bij onze auto te zijn aangekomen zijn we naar Katoomba gereden een plaatsje zo'n 10 km verder op. Daar wilden we ook een serie caches doen in het dorp zelf, maar eerst even een lekkere sandwich op een terrasje, dat hadden we zeker verdiend.

Katoomba is een gezellige stadje met vrij veel tourisme, veel backpacker hotels enz. De caches waren daarom ook moeilijk ongezien te loggen, en ik moet zeggen dat we ook niet alles hebben gevonden. Bij de laatste "not found" zaten we op een bankje uit te rusten toen er een mevrouw op afstand aan ons vroeg: wat is dat voor een naaldboom? Wij riepen terug: "No idea, we're not from here. Deze hebben ze niet in Holland waar wij vandaan komen. Sorry, zei ze toen, ik dacht dat jullie Rangers waren! Wij hadden nl kaki kortebroeken en bloes aan met hoge wandelschoenen. Toen ik het thuis aantrok zei ik nog: ik lijk wel een Ranger! Vonden andere mensen dus ook!! Hilarisch!



De drie Gezusters gezien vanaf Echo Point

Na een boodschapje bij de Aldi ( ja hebben ze hier ook) verder gereden naar Echo Point waar we een schitterend uitzicht op de Drie Gezusters hadden. Vergezichten om stil van te worden. Ook daar een cache gescoord samen met een andere team die ons zagen zoeken.

Daarna de cliffdrive gereden waar bij elke uitkijkpunt ook een cache viel te vinden. Bij een enkele moesten we ook hier behoorlijk klimmen en dalen, maar de uitzichten maakten het meer dan waard. Al met al vandaag 9 caches gescoord vandaag en rolden we rond 20 uur doodmoe maar voldaan onze kamer weer binnen. Broodje, kopje koffie en thee, douchen en nu zit ik hier jullie op de hoogte te houden van ons wel een wee.

 Hier nog twee foto's van onze laatste cache op vrijdag de 13e! De hint was: it's not real. Ik zag na een poosje zoeken een slang onder een boomstammetje uitsteken, en ondanks dat ik de clue: it's not real in gedachten had, durfde ik het toch niet zomaar te pakken. Jeanette had me immers ingepeperd dat we hier in Australie niet zomaar onze handen ergens  in moesten steken i.v.m. spinnen en slangen.  Dus op veiligeafstand met een stok een porretje gegeven en daar het niet bewoog, het een stukje onder de boomstam uitgeschoven en toen zag ik dat het plastic was. Hieronder kun je zien dat er een magnetisch busje (heet een nano) onder de kop bevestigd was waarin de logrol zat. Leuk, leuk!!!