Van Dorrigo naar Wooli

Aan alles komt een eind, ook zo aan ons verblijf in Dorrigo. We verlaten dit gebied via de Waterfall Way zoals we ook enige dagen geleden in de schemer en met slecht weer ook binnen zijn gekomen. We kunnen nu meer genieten van dit stuk omdat het licht is en minder nat. Het is werkelijk een prachtig mooi gebied. Na totaal zo'n 60 kilometer van slingeren komen we bij Urunga de Pacific Highway op en slaan af naar het noorden. Onze eindbestemming zal zijn Wooli in Yuraygir National Park. Een park waar ik 18 jaar geleden ook al geweest ben maar dan aan de noordzijde vanaf Broomshead. Ik was toen al helemaal verkocht aan dit coastal park. Nu maar hopen dat Louise het ook mooi gaat vinden. De totale afstand voor vandaag is zo'n 186 kilometer dus dat is appeltje, eitje. We houden een koffiebreak in Woolgoogla een leuke badplaats waar we even over het strand lopen en op een terrasje koffie drinken en genieten van een heerlijke muffin met cream. Het is weer een hotday vandaag dus we doen een beetje rustig aan. We checken even of er misschien ook een cache is en jawel die is er. Na de break gaan we op pad voor de cache die op het strand moet liggen. Bij de enige palmtree die er staat en waar we dus moeten zijn liggen er spullen van strandgangers. Het is ook het enige schaduwplekje hier want strandpaviljoens, parasols en ligbedden kennen ze hier niet. We zien net oma met kleinkind het water inlopen dus Louise gaat ze achterna om even te vertellen dat we bij hun spullen op zoek gaan naar een cache en dat ze niet denken dat we hun spullen stelen. Wonderbaarlijk hoe goed die aussies van vertrouwen zijn want we kunnen ongestoord bij de palmtree zoeken zonder dat oma even polshoogte komt nemen. We weten de cache te vinden en te loggen en we zwaaien even naar oma bij het weggaan. Bij de auto aangekomen vullen we onze waterflessen want het zal bij deze temperatuur flink drinken worden. Toch fijn zo'n airco in de auto. Na enige tijd slaan we af van de Pacific Highway richting Wooli. We hebben niets besproken dus zodra we een sign zien met Wooli Hotel Motel besluiten we daar maar eens te vragen of er een kamer vrij is. Gelukkig er is iets beschikbaar voor de komende 2 dagen en voor een mooie prijs ook 200 dollar voor 2 nachten en we hebben een kamer met 6 slaapplaatsen...... We hebben moeite om een bed te kiezen en welke handdoeken we nu toch zullen nemen. Nadat we de kamer hebben bekeken en de auto leeg hebben gehaald gaan we Wooli bekijken. Nou daar waren we heel snel klaar mee. Wooli is namelijk niets noppes nada. We vinden een kleine supermarkt waar we een pie halen en wat te drinken. We duiken het strand op en nuttigen daar zittend op een boomstam, ja er zijn geen strandpaviljoens, parasols of ligbedden, onze o zo heerlijke pie. Tja en dan wil je toch echt een strandwandeling maken op zo'n prachtig mooi lang leeg strand. Maar het blijft niet alleen bij wandelen nee we zoeken prachtige stenen en schelpen. Uiteindelijk hebben we een wandeling van 2 uur achter de rug en zijn we weer heerlijk bruin, eh..... rood? Voldaan rijden we naar het motel terug waar een restaurant is en een benzinepomp met snackbarachtige contructie en minimarket. Kortom, er is dus nopes nada in Wooli maar het eten is er prima en de accomodatie ook dus we hebben geen klagen. Nou ja een klein beetje dan want ook hier is geen internet alleen dan in de minimarket waar en voor 5 dollar per halfuur gebruik mag maken van de enige pc die er is en die staat naast het pin automaat en de ATM en je moet er bij blijven staan. Maar het grote heldere tv scherm op de kamer met vele kanalen maakt ook weer veel goed. Zoals altijd ook nu weer op tijd naar bed zodat we morgen weer volop kunnen genieten van de dag.

Een prachtige warme, zonnige dag voor een Coastal Walk in Yuraygir National Park. Via een unsealed road komen we bij de start van onze wandeling, Wilsons Head. Aan deze coastal walk liggen 2 caches. De totale lengte is zo'n 6 kilometer. We kijken onze ogen uit. Prachtie vergezichten, mooie stranden, enorme rotspartijen, bos, duinen en dat alles op zo'n korte track. De springhanen hoppen van de ene kant van het pad naar de andere kant. Zo nu en dan is het weer een oorverdovend geluid van die enorme krekelachtige beestjes, Ben de naam even kwijt maar kom ik morgen nog wel even op terug. We zien ook enorm grote zwarte kakatoes. Jammer dat ze niet even blijven zitten voor de foto. De eerste cache hebben we snel te pakken. We zijn inmiddels wer aardig nat van het zweet en besluiten bij Diggers Camp onze broodjes te nuttigen. Hmmm,.... een plekje in de schaduw is hier niet maar Louise spot een steile trap naar beneden naar een klein rotsenstrandje met aan de kant enorme palmbomen. Hoe romantisch!!!! Met de billen op de stenen, onder de bomen, uitkijkend op de Pacific Ocean wat kan een mens nog meer wensen? Nou ja, een walvis die voorbij schiet of een dolfijntje of tig..... Louise heeft verkoeling nodig en stopt de voeten in het heerlijke water. Na dit avontuur gaan we nog even schelpen zoeken en raken we alweer oververhit. Hop snel door naar de volgende cache die ergens op het strand ligt tussen Diggers Camp en Minni Waters. Net als we het pad oversteken naar het strand steekt er een enorme leguaan de weg over. Helaas duikt hij snel de struiken in dus geen foto! Het is even zoeken naar deze cache maar na enige tijd toch hebbes. We besluiten de Coastal Walk hier te eindigen en terug te gaan naar ons beginpunt. Als we bij ons startpunt het pad af komen komt er net een 4wheeldrive voorbij met de raampjes open. Een gezette dame ziet ons en roept direct; ik ga daar niet in waar jullie net uitkomen want als ik jullie rode gezichten zo zie is het a hard one. We hebben hoofden die eruit zien alsof ze zo kunnen knappen. We zien er op ons best uit. Bezweet en rood. O, what fun did we have. Even uitblazen en wat drinken en zoutjes naar binnen werken. Dan besluiten we met de auto naar Minnie Waters te rijden. Eens kijken wat die plaats ons brengt. We nemen per abuis de verkeerde weg en komen daar uit waar we onze wandeling gestaakt hebben en rechtsomkeer gemaakt hebben. Foutje..... maar wat blijkt een welkome fout want wat zien we daar. Kangaroes.... levend.... Louise na al die dode kangeroes op de weg..... je eerste levende!!!! Even genieten van dit beeld en dan weer terug en de goede weg naar Minnie Waters. ook die plaats is net als Wooli noppes, nada. Wel kapitale huizen met uitzicht op zee. We zijn het wel een beetje zat en besluiten naar Wooli terug te rijden. Onderweg passeren we dode leguanen, dode slangen.... Louise wat heb jij toch met die beesten? In Wooli gaan we nog een poging doen om een cache te scoren. daarvoor moeten we helemaal nar het einde van de weg rijden en vervolgens een stukje strand oversteken en op de rotsen aan de overkant moet de cache liggen. Dat klopt ook en volgens de cache legger kan je er ook alleen bij komen als het laagwater is. Nou hebben wij even mazzel we kunnen via het zand aan de overkant komen. We zijn slechts een minuut of 10 aan het zoeken geweest en als we de cache hebben en we terug willen zien we dat er al een hele waterstroom over het stuk zand loopt en wij dus niet geheel met droge schoenen naar de auto terug kunnen. Mooi op tijd anders was het zwemmen geblazen. Terug bij het motel besluiten we bij de snackbar/minimarket fish en chips te bestellen en die heerlij op ons terrasje voor de kamer op te eten. Tijdens het wachten op onze maaltijd raken we in gesprek met de dame achter de toonbank en een ranger. We vertellen over onze geocache hobby en de ranger is meteen enthousiast en gaat de boel eens goed bestuderen om te kijken of dit iets is om met de lokale jeugd te gaan doen om hen zo terug te krijgen het park in in plaats van alleen maar achter de computers te zitten. Kijk en zo doen wij dus hele zinnige dingen op reis :) Na onze maaltijd is het tijd om te douchen en de koffers te pakken. Even tv kijken en slapen. er wacht ons een kort tripje naar Lennox Head.