Berlijn, dag 5,

Nu heb ik jullie al een paar dagen beschreven wat wij allemaal hier in Berlijn doen, maar wat ik nagelaten heb om te vertellen dat wij iedere dag met iets heel leuks beginnen. Wij kregen nl van de andere dame reiziger een cadeautje mee voor onze beider verjaardag, met daarbij de strenge aanwijzing dat we per dag 1 envelopje mochten openmaken. En volgzaam als wij zijn, doen we dat ook heel trouw. Het cadeautje was nl een zelfgemaakt boekje die 7 envelopjes bevatte met tot nu toe elke dag een gestempeld kaartje met inhoud die wij per dag mogen besteden aan iets lekkers, iets leuks of iets leerzaams. We genieten elke dag van het open maken van het envelopje van die dag, lezen wat de dame reiziger heeft geschreven en geven de inhoud met plezier uit. Wat een leuk en mooi cadeau. Dank je wel Jeanette!!!

Elke dag heeft zo zijn eigen letter met in het envelopje een kaartje met inhoud. Ja hier 5 van de 7 envelopjes, we hebben er nog 2 te goed!

Zoals al eerder verteld ligt ons Hotel aan een zijstraat van de Kurfürstenndamm. Het is dus maar een paar honderd meter lopen naar de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche. We waren al eens langs de nieuwe kerk gelopen, maar ik had de oude toren die ik steeds op plaatjes zag niet gezien. Dacht dat we misschien verder hadden moeten lopen om deze te zien. Niet dus, de oude toren, is helemaal ingepakt met grijze platen omdat deze wordt gerestaureerd.

Ja de "flat" of toren die je in de achtergrond ziet is de tijdelijke bekleding van de toren. Het achthoekige gebouw die je er voor ziet staan is de nieuwe kerk, een erg lelijke vervanging van de oude kerk. Hieronder zie je een paar foto's van hoe het er uit zag voor en na de bombardement in 1943.

Zo zag de kerk er uit in 1903

En zo in 1945 na de bombardement in 1943. De toren werd in de volksmond de holle kies genoemd.

oude situatie

nieuwe situatie na de bouw van de nieuwe kerk rechts en toren links.

Op de onderste foto, een maquette van de nieuwe situatie zie je de toren die na de bombardement van 113 na 63 meter was teruggebracht. Gelukkig kun je wel naar binnen en zie je een restant van de prachtige plafonds.

Toen op weg naar de S-bahn waar we na 2 haltes uitstapten om via een prachtig park te wandelen naar de Engelse tuin, een tuin geschonken door Engeland en waar koningin Elisabeth een eerste boom heeft geplant. En ja een engelse tuin heeft natuurlijk ook een theehuis waar wij heerlijk koffie, thee en de lunch hebben genuttigd.

Ik had wat problemen met mijn gps deze week en om via mijn telefoonapp te geocachen kost in het buitenland heel veel geld, dus stond het cachen op een laag pitje. Jos heeft tijdens onze lunch op het terras van de theetuin uitgevonden wat het probleem was en ja toen kon ik het natuurlijk niet nalaten om een paar caches proberen te scoren. Het eerste was bij onderstaande beeld waar bij de "voet van de smit" een doosje verborgen zou moeten zijn. De smit en zijn voet waren snel gevonden, maar hij stond op een sokkel van 1.40 meter hoog en ik met mijn 1.56 meter kon er onmogelijk boven op komen. En nergens een opstapje te bekennen. Wat helemaal niet mag bij het geocachen is niet cachers, muggles genoemd, te laten zien wat je doet. Maar ja, wat doe je als er 4 leuke en mooie Spanjaarden al op het beeld staan? Juist, je vraagt met al je charmes of ze iets voor je willen doen. Uitgelegd waar ik mee bezig was in mijn beste Spaans (nou ja, ze verstonden ook Engels hoor! En zo gek zou het niet geweest zijn dat ik Spaans sprak, mijn overgrootvader was een Spanjaard, dus schei nou maar uit met lachen!) en gevraagd of ze voor mij bij de voet wilden gaan zoeken. Ze vonden het machtig interesant en zochten met 3-4 man in alle gaatjes, hoekjes, maakten zelfs foto's voor me met hun telefoons om me te overtuigen dat er echt niets lag. Jammer, jammer, ik had zo gehoopt dat dit mijn eerste cache van vandaag zou zijn. Ik heb ze bedankt en toch nog zeker een kwartier gezocht of ik er toch niet op kon komen. Jos heeft zelfs geprobeerd of hij me via zijn handen een voetje kon geven, maar ik heb totaal geen kracht en zeker als je de slappe lach hebt lukt dat zeker niet.We hebben deze cache dan uiteindelijk gelaten voor wat het was en toen richting de Siege Seule gelopen.

Snik, geen cache kunnen vinden aan de voeten van deze gespierde man, zelfs niet met hulp van leuke Spanjaarden.

De Siege Seule ligt op een plein waarom heen de auto's net zo razen als om de Arc de Triumph in Parijs. Je komt er alleen maar veilig door een tunnel die je op alle vier de hoeken van het plein kan betreden. De Siege Seule kan je ook beklimmen, 285 treden, maar dat hebben we maar niet gedaan.
Vlak bij in deze prachtige groene gedeelte van de stad die Tiergarten heet heb ik toch nog een cash gescoord en teruglopend via de Engelse tuin de tweede van vandaag.

Het was weer een heerlijke zij het frisse dag, maar gelukkig had ik nu wel mijn vest aan. Zometeen nog even lekker er op uit om hier om de hoek een restaurant te zoeken. Tot morgen, onze laatste dag voordat we vrijdag weer richting Sleen gaan rijden.