Laatse dag in Melbourne

We vallen met onze neus in de boter. Chinees New Year. Veel, heel veel knallen. oorverdovend!!!

Ja daar moeten we bij zijn. De finale van het toernooi van het jaar Australian open in Melbourne.

Er is nog van alles te kopen. Zelfs finalekaartjes. Prijs? Wil je niet weten waarschijnlijk.

Alsof we op de eerste rij zaten.

Hmmm, plekje op het strand? Nee hoor op het plein tegenover Flinders Station aan de Yarra River bij slechts 35 graden kijken naar de finale vanuit een luie strandstoel naar een super groot scherm.

Maar liefst 6 caches vandaag in de hitte. Deze was wel de topper. Hij had al 41 favorites op zijn naam staan maar daar hebben wij er heel graag 1 aan toegevoegd.

Nog even een shot van een van de voorstellingen tijdens Chinees New Year waar heel veel mensen op af zijn gekomen. 

Voor velen een nieuw item, rage. Wild knitting. Allerlei stukjes breiwerk rondom bomen midden in de stad. Hermine Koster kan jullie er alles over vertellen. Breng eens een bezoekje aan haar blog!

Is dit gaaf of is dit......gaaf. op de achtergrond St. Pauls Cathedral.

Het o zo beroemde Flinders Station

De skyline van Melbourne vanaf de South Bank van de Yarra River

Melbourne, geweldige stad. Jammer dat we naar huis moeten.

Gymnastiek oefeningen? Nee hoor cachen. Maar goed dat ik 1.83 m. lang ben. Met veel moeite weet ik de cache te pakken te krijgen.

Nog even een laatste blik op de skyline van 1 van de vele bruggen over de Yarra River.

Door heel Melbourne is er zeer veel kunst te vinden. Ook hier was een cache te vinden. De naam Figurehead was dan ook heel toepasselijk.

Tja met cachen kom je soms op.....laat ik zeggen bijzondere plekjes. Door deze steeg heen lopen was een hele uitdaging. Neus dicht en snel doorlopen.

Er zijn geweldig veel leuke, mooi en gezellige smalle steegjes. Sommige alleen kroegjes en andere alleen winkeltjes en weer andere allemaal kleine restaurantjes. We zouden ons hier nog wel een week weten te vermaken. We begrijpen nu nog beter waarom Melbourne uitgeroepen is tot beste woon-en verblijfplaats van de gehele wereld. Er is dan gekeken naar alles, woongenoot, uitgaan, kunst, cultuur, restaurants, sport klimaat. Kortom het totale leefgenot in de breedtste zin van het woord.

 Het is jammer maar onze laatste uurtjes zitten er nu echt op. Het is nog een kwestie van wat eten en dan de koffers inpakken. Slapen en morgen rond 11.00 uur in de auto stappen om af te reizen naar het vliegveld. Tijd om weer naar huis te gaan. Ik kan niet anders zeggen dat we een geweldig mooie reis en tijd hebben gehad en ondanks dat dit mijn derde bezoek aan Australie is geweest in 18 jaar hoop ik er nog vele malen terug te mogen komen en natuurlijk met.... Louise! 

Trip down memory lane

Toen ik anderhalf jaar oud was zijn mijn ouders ge-emigreerd naar Australie. In 1967 zijn ze samen met mij en mijn zusje tegen de zin van mijn moeder weer naar Nederland teruggekeerd en heeft mijn moeder altijd heimwee gehouden naar "haar land" waar ook nog haar zuster en broer woonden. Na het overlijden van mijn vader zo''n dik 21 jaar geleden is mama verschillende keren teruggeweest, ook een keer met mijn zus, maar zij en ik zijn nooit weer samen hier geweest. Omdat dit ws haar laatste reis naar dit land zal zijn,  het valt haar erg zwaar gezien haar leeftijd en de gebreken die daar mee samen gaan, zijn we nu samen hier en vandaag was de dag waar we alle "oude" plekjes gingen bezoeken.

Om 11 uur de auto uit de garage van het hotel gereden en dwars door het zeer drukke verkeer Melbourne uitgereden daar wij naar Parkdale een subburb van Melbourne gingen, want daar hebben we het langst en het laatst gewoond. Na dik een half uur en 25 km reden we de Boothstreet binnen, en ik vond alles precies zo als ik het mij herinnerde, al waren de bomen vanzelfsprekend wel groter. Ons huis stond er nog net zo, al was het behoorlijk verwaarloosd, iets waar mijn moeder minder goed mee overweg kon, want ze was altijd zo trots op alles.

39 Boothstreet, Parkdale, Melbourne

mama bekjkt de "schade" van het eens zo'n net huis. Jammer hoor, verzucht ze.



Hoofdgebouw met veranda van de Parkdale Primary School



Toen door naar mijn oude school die aan de Nepean Highway staat, een straat die 3-4 breder en zeker drukker was dan 45 jaar geleden. Het hoofdgebouw stond er nog maar de rest van de school was afgebroken en er stond een spiksplinternieuwe school op die volgende week als de scholen weer  beginnen in gebruik wordt genomen. Ik weet het is kinderachtig maar nu was ik teleurgesteld, ik heb zulke fijne herinneringen aan deze school en vond er weinig van terug. Logisch na zoveel jaar, maar toch.

7 North Road, Brighton

Skyline van Melbourne

Na een lekkere lunch in de buurt waar mama altijd boodschappen deed en een cache gevonden bij de Parkdale Libary waar mama en ik vaak kwamen zijn we doorgereden naar Brighton waar mijn tante Josee in bovenstaande huis woonde aan de Northroad, zo'n 250 meter verwijderd van bovenstaande uitzicht op de skyline van Melbourne. Toegegeven, het huis is opnieuw gebouwd, maar het oude huis had dezelfde stijl en uitstraling, je snapt dat oom en tante behoorlijk welgesteld waren. Mama en ik hebben hier behoorlijk wat voetstappen staan en het was geweldig om het weer te zien al is hier ook behoorlijk wat veranderd.

Victoria, the place to be.

onze vervoermiddel hier in Melbourne een onvervalste Holden, een Australische auto. Het links rijden heb ik volledig onder de knie, rotondes, rare hoeken afslaan vanwege de tram ( rare regel hier in Melbourne dat je links moet uitvoegen en dan een haakse bocht naar rechts moet maken als je rechts wilt afslaan over een trambaan), ik draai er mijn hand niet voor om. Straks is het oppassen in Nederland. Moet ik weer rechts leren rijden.

In Brighton nog even verder het strand op om de beroemde strandhuisjes te bezoeken. Zijn ze niet schattig en kleurrijk? De liefhebbers van de Darkroom Door stempels herkennen misschien de standhuisjes? De foto van Rachel is hier nl. gemaakt.

Even poseren in het zonnetje, vandaag 33 graden!

Boothstreet, alleen de bomen zijn groter!

Moe maar voldaan kwamen we rond 19 uur terug bij het hotel. Het was een heerlijke dag, een dag om lang te onthouden en ik ben blij dat mama en ik dit samen hebben mogen beleven. Morgen onze laatste dag hier in Melbourne want maandag vliegen weer terug naar huis!

Melbourne city

Na een goede nachtrust en een rustig ontbijtje gaan we met z'n drie naar Queen Victoria Market. Slechts 100 meter van ons hotel. Als we bij de receptie van het hotel komen worden we vriendelijk begroet door een van de medewerkers. Hij laat ons weten dat het buiten 29 graden en zonnig is en wenst ons een fijne dag. Nou dat zal wel gaan lukken. We starten met een bezoek aan Queen Victoria Market. Slechts 100 meter van ons hotel dus mamma Willy hoeft niet ver te lopen met haar walker. Jee wat ligt hier een vlees en fruit & groente en voor mooie prijzen ook. De australiers komen dan ook met handige karretjes hier bergen boodschappen doen. Ook wij kopen wat lekkere dingen, voelen we ons een beetje aussie nietwaar. Hieronder even een indruk van de markt.

Groente en fruit in alle soorten en maten en...prijzen.

Torentjes gehakt.

Kilo's vlees wat er top uitziet.

Bij een bezoek aan de markt hoor ook een lekker koffiestop op de foodcourt. Na wat uitgerust te hebben gaan we nog even over de markt met kleding, tassen en souvernirs. voor mamma is het een hele tippel dus we gaan even terug naar het hotel om wat te drinken. mama blijft even in de koele kamer uitrusten en Louise en ik gaan op cachetocht en naar Lygostreet de italiaanse straat. Wat een gezellige terrasjes, mooie en leuke winkels en.....heerlijke ijssalons. Jawel bij deze temperatuur doen we ons graag tegoet aan een heerlijk ijsje... zeg maar IJS. Mama is weer wat uitgerust en we gaan met z'n drie nog even op pad. Eerst maar eens naar Chinatown. Die valt behoorlijk tegen. Erg klein en minder China dan in andere grote wereld steden. Het is een behoorlijk tippel en zo nu en dan zetten we mama op de walker en duwt Louise mama voort. Het werkt prima alleen mama staat doodsangsten uit en Louise heeft geen armen meer over maar verder werkt het uitstekend. In een foodcourt nuttigen we onze avondmaal. Nadat we even in het hotel de voeten hebben laten ademen en de beentjes omhoog hebben gehad beluiten Louise en ik nog even te gaan cachen. Het is inmiddels 20.00 uur dus we hebben nog een kleine anderhalfuur licht. We vinden een cache in een steegje waavan je je af moet vragen of je hier wel wilt zijn op dit tijdstip maar ach we hebben wel meer meegemaakt. We zullen en niet aan mama vertellen.

Cachen in een eng doch creatief steegje. Snel loggen en wegwezen

De volgende cache was een easy one. Nog even doorgaan tot donker. Echter nu komen we op plekjes en bijzondere steegjes waar we toch wel onze twijfels hebben. Een hint is hole in the wall. Nou er zitten gaten in de muur maar daar wil je niet zo je hand in steken. We besluiten maar terug te gaan naar het hotel. Kaartje leggen en slapen.

Melbourne

Gisteren was een extreem natte dag in Lennox Head. Niet alleen in Lennox Head maar aan de gehele oostkust met name in het noordelijke gedeelte van NSW en Queensland. Het was op sommige moment ook behoorlijk angstig om te zien hoeveel water er naar beneden kwam en de harde wind die daarbij aantrok. We hebben ons prima vermaakt met een oorhollands spel, sjoelen.

Bij hollands weer hoort een hollands spel nietwaar!

Helaas geen wandel en zwem weer dus. Nou ja je kon makkelijk door de straat heen zwemmen met al dat water. Albert zorgt voor een heerlijke lunch met mosselen, garnalen, zalm en champagne. We zijn heerlijk lui en sloom vandaag. Komt ook door de warmte en de luchtvochtigheid die maar liefst 97% is vandaag. Op het journaal zien we hoe erg het met de overstromingen is. Het Bellinger gebied, daar waren wij een aantal dagen geleden nog geweest (Dorrigo), staat volledig onder water. Zijn we dus mooi op tijd door gaan reizen. Ik heb even wat foto's gemaakt van het journaal op tv zodat jullie een beetje een idee krijgen van de floods.   

Hmmm zal het de 4 meter gaan halen?

Hij lijkt op onze auto maar is het gelukkig niet!

Als we rond half 12 naar bed gaan stroomt het nog steeds buiten. Hmm,... geen leuk vooruitzicht voor morgen als we nog iets meer dan 2 uur naar Brisbane moeten rijden met de auto. Op Ross Lane net buiten Lennox Head staat er ook een hoeveelheid water in de dip off the road. Eerst maar even slapen, morgen nieuwe dag nieuwe kansen.
Ik ben een aantal keren vannacht wakker geworden en heb liggen luisteren naar het weer. De regen is gestopt , het waait alleen nog behoorlijk, We zijn om 6.00 uur opgestaan hebben een heerlijk ontbijt gekregen van auntie Jose en Albert die eerst is gaan wandelen zal ons een stukje gaan begeleiden op Ross Lane, om de dip goed door te komen. Het is nog altijd droog maar we willen op tijd gaan rijden omdat we niet weten wat we eventueel nog tegen gaan komen op de volgende 186 kilometer naar Brisbane. Om 8.00 uur is het dan echt tijd om afscheid te nemen. Altijd moeilijk. Zeker voor aunti Jose, Albert en mama Willy want alle drie zijn ze op een leeftijd (boven de 80)dat je steeds weer denkt dit zal de laatste keer wel zijn dat ze elkaar zien, voelen en ruiken. Alle spullen in de auto, flink zwaaien en achter Albert aan rijden. De borden en alarmlichten staan ver van te voren langs de weg. We hebben al de nodige instructie gekegen hoe nu toch veilig door het water heen te rijden. Stoppen, laagste versnelling, in het midden van de weg rijden en gaan. Albert gaat ons voor en wij weten veilig te volgen. Wat mij betreft blijft het hierbij. Albert haakt af, wij zwaaien en hop op weg naar Brisbane. Onderweg blijft het droog. Zon gaat schijnen en loopt de temperatuur op tot 29 graden. Louise is erg moe en de reis is daarom voor haar een hele klus.Ze weet ons veilig en wel op het vliegveld te krijgen. We leveren de auto in en begeven ons naar de incheckbalie van Virgin Blue. Daar is de heer achter de balie superaardig en vriendelijk. Hij zorgt dat mama Willy met walker (rollator) en al naar de gate kan lopen. Bij de gate krijgen we voorrang op de rest bij het instappen. Kijk alles heeft zo zijn voordelen nietwaar. De vlucht naar Melbourne neemt 1 uur en 53 minuten in beslag. Zowel Louise en ik kunnen onze ogen niet open houden. Slapen, slapen en nog eens slapen. Waar kan een mens toch zo moe van zijn.  Eenmaal veilig en wel aangekomen in Melbourne is het de auto ophalen en weer op weg naar het Ibis hotel in het centrum van Melbourne. We hebben nu een tomtom dus dat moet goed komen. We rijden in een super mooie blauwe Holden, een beetje een sport uitvoering. Je ligt meer in de auto dan dat je er in zit. Mama Willy zit achterin en komt bijna niet boven het raampje uit. Ondanks dat het Australia day is is het erg rustig op de weg en rijden we vlekkeloos op ons hotel af. Ook daar is iedereen alleraardigst en behulpzaam. We hebben een studio/appartementje. Helemaal in orde. We besluiten in het hotel te eten en daarna nog even een rondje buiten lopen. Bezoekje aan de supermarkt en de bottleshop. Op de kamer nog een spelletje broerenbridge dat een beetje uit de hand loopt..... beetje gestuntel van ons alle drie.Komt vast door de vermoeidheid of is het onze leeftijd :) We zitten slechts 100 meter van Queen Victoria Market dus morgen zullen we ons zeker kostelijk vermaken hier. 

Foto impressie Byron Bay en Nimbin

The Lighthouse van Byron Bay

Helemaal down under is de cache

Hippie dorp Nimbin

Speciale openingstijden.....

Funshopping in Nimbin

Nimbin en omgeving

Vroeg op. Albert zal ons vandaag mee nemen om wat te toeren. Helaas zit het weer niet mee maar we gaan ons zeker vermaken. We bezoeken eerst de Macademia (noten) farm in Dunoon waar Albert ooit de trotse eigenaar van is geweest. De huidige manager geeft ons tekst en uitleg over de farm. Het is bijna niet voor te stellen hoe groot het allemaal is. Daar zijn de boeren in Nederland echt kleine keutelboertjes bij. Er staan op een farm gewoon 40.000 tot 80.000 Macademia bomen. Door het slechte weer kunnen we niet even een toertje maken over het land. Na dit bezoeken sjeezen we over de slingerende wegen richting Nimbin. Albert is een echte local want hij heeft het gas er flink op. Zo nu en dan komen we bij een flood. Het water stroomt over de weg. Wij provinciaaltje zijn er bij de tweede flood niet helemaal gerust over maar Albert neemt gas terug, schakelt in de laagste versnelling en zo trekken we er rustig doorheen. Wij zagen ons natuurlijk al helemaal mee gesleurt worden door de waterstroom zo de rivier in. Duh, het water kwam waarschijnlijk niet eens boven de enkels uit maar door de snelheid waarmee het stroomt ziet het er allemaal erg heftig uit. Als we Nimbin binnen rijden zien we direct al dat dit nog altijd een hippie dorp is. Er lopen bijzondere types rond en de meerderheid is super stoned van de softdrugs. In dit mienie dorpje zijn bijna alleen "supermarkten" met hennepblaadjes, spacecake, koekjes met allerlei "lekkers". Maar gelukkig is er ook gewoon koffie te krijgen dus dat durven we wel aan. Het is heerlijk om al die mensen te zien en hoe vredig dat er allemaal aan toe gaat. Werkelijk waar de tijd heeft hier stilgestaan. Als de koffie op is toeren we verder. Ondanks de regen krijgen we toch een heel goed beeld van het prachtige landschap. Prachtige groene heuvels en dalen, je kunt er geen genoeg van krijgen. In Eltham trakteert Albert ons op een superlekkere lunch. Louise eet voor het eerst in haar leven een double cooked Bangalow porkbelly (varkensbuik). Ze heeft zitten smullen. We gaan weer huiswaarts waar we genieten van een kopje thee en de zelfgemaakt "banketstaaf" door auntie Jose. De vulling is van.....Macademianoten. Heerlijk! Eind van de middag is het droog en gaan Louise en ik een poging doen om de cache op Seven Mile Beach te scoren. Een tochtje dat uiteindelijk bijna 8 kilometer wandelen over het strand zal worden. Heerlijk uitwaaien, bewegen en..... de cache. Het is een kleine plastic container waar we onze eigen travelbug in kwijt kunnen. De cache is voor het laatst gevonden op 25 augustus 2011 dus het zal wel enige tijd duren alvorens onze TB op reis gaat. Bij thuiskomst om 19.30 uur vinden we bijna de hond in de pot.... gelukkig hebben ze toch nog wat voor ons overgelaten. Heerlijke homemade tomatensoep met kaastoast.

Byron Bay

Na een warme, zwoele nacht is het tijd voor een ontbijt. Even heerlijk alles op ons gemak, geen gehaast alle tijd. Albert gaat vandaag naar de golfclub. Mama Willy, auntie Jose, Louise en ik gaan naar Byron Bay. Ja als je in Australie bent moet je toch naar Byron Bay..... nou ja moeten. Ben al 2 maal in dit geweldige land geweest en nu deze 3e maal ga ik voor het eerst naar BB. We willen graag naar het Lighthouse omdat dit de meest oostelijke plek is van het australische vasteland en....er ligt een cache. Als we die weten te vinden dan zien wij op onze statistieken dat de meest oostelijk gevonden cache is die in BB Australie... duh lekker belangrijk. Niet belangrijk maar wij vinden dit wel erg leuk! Rond half 12 komen we bij the lighthouse. Mama Willy blijft boven bij the lighthouse op de rollator zitten, auntie Jose wil met ons mee de cache scoren. De GPS geeft aan dat het ruim 200 meter is. Ja dat is hemelsbreed maar het pad gaat met treden naar beneden en o jee wat een afdaling. Onderweg schuilen we nog onder een boom omdat er water van boven komt. Nou ja de kleding zal wel weer snel drogen zodra er een zonnetje doorkomt. De GPS wijst naar het strandje en de rotsen. Hmmm, auntie Jose weet niet van stoppen en zal met alle geweld ons over de keien een rotsen volgen. Redelijk snel weten we de cache te vinden en kunnen we aan de terugtocht beginnen. Inmiddels schijnt de zon, is onze kleding droog en is de klim omhoog een ware..... Ik ga vooruit omdat we bang zijn dat mama Willy zich ongerust maakt omdat we lang wegblijven. Louise zal auntie Jose naar boven begeleiden. Als ik net boven ben drijfnat van het zweet gaat mijn telefoon. Het is Louise die ik niet versta want de verbinding is hopeloos. Opeens realiseer ik mij dat de twee dames geen water bij zich hebben, ik roep dan ook door de telefoon dat ik weer af zal dalen met een fles water. Na enige tijd kom ik de dames tegen en voorzie ik ze van water en zorgen we dat auntie Jose even op een bankje gaat uitrusten. Deze auntie Jose is een taaie. Volgende week zal zij de magische leeftijd van 82 jaar bereiken. Deze wandeltrip is dan ook een wereldprestatie!!! Ze moet nog 1 trap op en bovenaan zit mama Willy (de 2 dames zijn zusters), auntie Jose wil zich niet laten kennen en ze gaat met opgeheven hoofd de laatste trap vol overgave omhoog alsof ze nog zo fit als een hoentje is. Die Willy en Jose zijn een lekker stel. Na even gerust te hebben besluiten we onszelf te trakteren op een heerlijke kop koffie met gebak. Na een klein uurtje zijn we allemaal weer helemaal boven jan en stappen we in de auto en gaan we op pad voor een volgende cache. We rijden wat heen en weer over onder andere unsealed road maar komen steeds net niet bij de cache. Na het raadplegen van het internet komen we toch goed uit bij de cache en jawel bingo. Door deze zoektocht hebben we mooie plekjes van Byron Bay gezien met prachtige tuinen en meer dan prachtige huizen. We besluiten het hierbij te laten en reizen af naar huis waar we gezellig wat kletsen en drinken. Helaas komt er niets van zwemmen want inmiddels valt er weer veel water van boven en is het al na 5 uur en dan zijn er ook geen lifeguards meer. Wij voelen ons niet zeker genoeg om dan maar alleen het water in te gaan. Voor vandaag is het allemaal wel genoeg geweest.

Van Wooli naar Lennox Head

Na een simpel maar lekker ontbijt buiten op ons eigen terras vertrekken we naar ons volgende logeeradres in Lennox Head. Van Wooli naar de Pacific Highway worden verrast door een aantal kangaroos in de weilanden. Jawel ze leven! Een van de kangaroos komt met hoge hoppende snelheid richting de weg. Even gas terug dan maar want deze willen we niet voor op de moterkap hebben. Wij rijden langzaam en de kangaroo stopt met hoppen en kijkt wazig om zich heen. Eenmaal op de Highway zien we geen wild meer maar begint onze cache tocht. We pikken een aantal caches onderweg mee. De Ferry Park, een restaurant en picknick plek aan de Clarence River, daar gaan we eerst koffie drinken alvorens we cachen. Op het terras dat uitkijkt op de rivier zitten we aan een heerlijk kop koffie. Het stikt er van de leguanen en wat ziet Louise,..... een dood beest drijven in de rivier. Wat heeft ze toch met al die dode beesten? O zeg ik een schaapje. Hmmm, zijn snuit lijkt die wel van een varkentje (wildzwijn) ja maar het heeft kleine krulletjes. Louise maakt er een hele studie van en ziet de kleine krulletjes opeens bewegen. Het zijn maden. Als de koffie gebracht wordt dan melden we even aan de dame dat er een dood beest in het water ligt. In het komende kwartier komen er vele mensen even een kijkje nemen. Sensatie dus. Een medewerker van het restaurant gaat gewapend met een telescoop stang en raggebol het dode zwijntje met de maden te lijf. Hij probeert het beest voorbij de struiken en bomen te duwen zodat het verder de rivier af kan drijven. Wij zien de man al in het water glijden maar wonderwaar, hij weet zich staande te houden. Na dit beestenavontuur is het tijd voor de cache. Die hebben we snel te pakken. We zijn door de koffie weer goed wakker en rijden weer verder. De totale tocht zal zo'n 160 kilometer zijn dus we kunnen rustig aan doen en zo nu en dan even de auto uit om een cache te scoren. We weten er ook nog een te loggen midden op een brug over de Clarence river. We moeten wel even van de weg af om de auto onder de brug te parkeren. Dan de trappen op en over het fiets- en wandelpad richting cache. Ja hoor halverwege helemaal raak. Na deze weten we er nog twee te loggen. De laatste ligt verstopt in het koala reservation. We besluiten na de cache gevonden te hebben nog even door het gebied een rondje te lopen in de hoop nog koala's te zien. Helaas niets,noppes, nada. Nu is het tijd om door te gan naar Lennox Head. Daar komen we net na het middaguur bj de familie van Louise aan. Zoals ze al eerder heeft laten weten op de blog, het blijft een emotioneel gebeuren. We worden heel hartelijk welkom geheten door mama Willy, auntie Jose en Albert. Meteen worden de glazen gevuld met champagne en staat de lunch voor ons klaar. Het is warm en Albert stelt voor om te gaan zwemmen. Hij heeft zijn buurman zwemmaatje al laten weten dat hij 2 jonge dames mee zal nemen to the beach. Wij kunnen nu natuurlijk geen nee zeggen dus hop zwemspullen aan handdoekje mee tuinhekje door straat oversteken en jawel the beach. Wouw wat een hoge golven. Van Albert moeten we tussen de vlaggen blijven. Daar staan ook de 3 lifeguards met hun rescueboards in de hand alles en iedereen in de gaten te houden. Het water is heerlijk van temperatuur en de golven zijn het einde. Het is wel duidelijk dat we dit niet gewend zijn want we komen bijna niet door de golven heen. Steeds worden we terug geslagen dus 10 stappen vooruit zijn er 30 terug. Uiteindelijk weet ik wat langer op mijn benen te staan en als er een grote golf komt is het op de buik plat en bodysurfen maar. Het is steeds weer een verrassing of ik met de bikini aan of uit boven water kom........Na enige tijd is het over met de fun, ja aan alle leuke dingen komt een eind nietwaar. Albert neemt ons weer mee richting huis en verteld dat hij dit 2 x per dag doet en op de dagen dat hij geen golf speelt hij s'morgens 7 kilometer gaat lopen naar Lennox Head point lookout. Louise en ik spreken meteen de wens uit; wij hopen op onze 80ste ook nog zo vitaal te zijn. Lekker douchen en daarna gezellig met elkaar kletsen en eten. Nog even een spelletje boerenbridge en dan naar bed.

Foto impressie van de afgelopen dagen.

Wilsons Head coastal walk cache, in Yuraygir National Park

Beach bij Wooli

Eindelijk levende kangaroos, bij Diggers Camp, de volgende dag zagen wij er veel meer.

De afdaling naar ons prive ministrandje bij Diggers Camp

3 stadia van de zaaddozen van de ...... plant, naam volgt

Van Dorrigo naar Wooli

Aan alles komt een eind, ook zo aan ons verblijf in Dorrigo. We verlaten dit gebied via de Waterfall Way zoals we ook enige dagen geleden in de schemer en met slecht weer ook binnen zijn gekomen. We kunnen nu meer genieten van dit stuk omdat het licht is en minder nat. Het is werkelijk een prachtig mooi gebied. Na totaal zo'n 60 kilometer van slingeren komen we bij Urunga de Pacific Highway op en slaan af naar het noorden. Onze eindbestemming zal zijn Wooli in Yuraygir National Park. Een park waar ik 18 jaar geleden ook al geweest ben maar dan aan de noordzijde vanaf Broomshead. Ik was toen al helemaal verkocht aan dit coastal park. Nu maar hopen dat Louise het ook mooi gaat vinden. De totale afstand voor vandaag is zo'n 186 kilometer dus dat is appeltje, eitje. We houden een koffiebreak in Woolgoogla een leuke badplaats waar we even over het strand lopen en op een terrasje koffie drinken en genieten van een heerlijke muffin met cream. Het is weer een hotday vandaag dus we doen een beetje rustig aan. We checken even of er misschien ook een cache is en jawel die is er. Na de break gaan we op pad voor de cache die op het strand moet liggen. Bij de enige palmtree die er staat en waar we dus moeten zijn liggen er spullen van strandgangers. Het is ook het enige schaduwplekje hier want strandpaviljoens, parasols en ligbedden kennen ze hier niet. We zien net oma met kleinkind het water inlopen dus Louise gaat ze achterna om even te vertellen dat we bij hun spullen op zoek gaan naar een cache en dat ze niet denken dat we hun spullen stelen. Wonderbaarlijk hoe goed die aussies van vertrouwen zijn want we kunnen ongestoord bij de palmtree zoeken zonder dat oma even polshoogte komt nemen. We weten de cache te vinden en te loggen en we zwaaien even naar oma bij het weggaan. Bij de auto aangekomen vullen we onze waterflessen want het zal bij deze temperatuur flink drinken worden. Toch fijn zo'n airco in de auto. Na enige tijd slaan we af van de Pacific Highway richting Wooli. We hebben niets besproken dus zodra we een sign zien met Wooli Hotel Motel besluiten we daar maar eens te vragen of er een kamer vrij is. Gelukkig er is iets beschikbaar voor de komende 2 dagen en voor een mooie prijs ook 200 dollar voor 2 nachten en we hebben een kamer met 6 slaapplaatsen...... We hebben moeite om een bed te kiezen en welke handdoeken we nu toch zullen nemen. Nadat we de kamer hebben bekeken en de auto leeg hebben gehaald gaan we Wooli bekijken. Nou daar waren we heel snel klaar mee. Wooli is namelijk niets noppes nada. We vinden een kleine supermarkt waar we een pie halen en wat te drinken. We duiken het strand op en nuttigen daar zittend op een boomstam, ja er zijn geen strandpaviljoens, parasols of ligbedden, onze o zo heerlijke pie. Tja en dan wil je toch echt een strandwandeling maken op zo'n prachtig mooi lang leeg strand. Maar het blijft niet alleen bij wandelen nee we zoeken prachtige stenen en schelpen. Uiteindelijk hebben we een wandeling van 2 uur achter de rug en zijn we weer heerlijk bruin, eh..... rood? Voldaan rijden we naar het motel terug waar een restaurant is en een benzinepomp met snackbarachtige contructie en minimarket. Kortom, er is dus nopes nada in Wooli maar het eten is er prima en de accomodatie ook dus we hebben geen klagen. Nou ja een klein beetje dan want ook hier is geen internet alleen dan in de minimarket waar en voor 5 dollar per halfuur gebruik mag maken van de enige pc die er is en die staat naast het pin automaat en de ATM en je moet er bij blijven staan. Maar het grote heldere tv scherm op de kamer met vele kanalen maakt ook weer veel goed. Zoals altijd ook nu weer op tijd naar bed zodat we morgen weer volop kunnen genieten van de dag.

Een prachtige warme, zonnige dag voor een Coastal Walk in Yuraygir National Park. Via een unsealed road komen we bij de start van onze wandeling, Wilsons Head. Aan deze coastal walk liggen 2 caches. De totale lengte is zo'n 6 kilometer. We kijken onze ogen uit. Prachtie vergezichten, mooie stranden, enorme rotspartijen, bos, duinen en dat alles op zo'n korte track. De springhanen hoppen van de ene kant van het pad naar de andere kant. Zo nu en dan is het weer een oorverdovend geluid van die enorme krekelachtige beestjes, Ben de naam even kwijt maar kom ik morgen nog wel even op terug. We zien ook enorm grote zwarte kakatoes. Jammer dat ze niet even blijven zitten voor de foto. De eerste cache hebben we snel te pakken. We zijn inmiddels wer aardig nat van het zweet en besluiten bij Diggers Camp onze broodjes te nuttigen. Hmmm,.... een plekje in de schaduw is hier niet maar Louise spot een steile trap naar beneden naar een klein rotsenstrandje met aan de kant enorme palmbomen. Hoe romantisch!!!! Met de billen op de stenen, onder de bomen, uitkijkend op de Pacific Ocean wat kan een mens nog meer wensen? Nou ja, een walvis die voorbij schiet of een dolfijntje of tig..... Louise heeft verkoeling nodig en stopt de voeten in het heerlijke water. Na dit avontuur gaan we nog even schelpen zoeken en raken we alweer oververhit. Hop snel door naar de volgende cache die ergens op het strand ligt tussen Diggers Camp en Minni Waters. Net als we het pad oversteken naar het strand steekt er een enorme leguaan de weg over. Helaas duikt hij snel de struiken in dus geen foto! Het is even zoeken naar deze cache maar na enige tijd toch hebbes. We besluiten de Coastal Walk hier te eindigen en terug te gaan naar ons beginpunt. Als we bij ons startpunt het pad af komen komt er net een 4wheeldrive voorbij met de raampjes open. Een gezette dame ziet ons en roept direct; ik ga daar niet in waar jullie net uitkomen want als ik jullie rode gezichten zo zie is het a hard one. We hebben hoofden die eruit zien alsof ze zo kunnen knappen. We zien er op ons best uit. Bezweet en rood. O, what fun did we have. Even uitblazen en wat drinken en zoutjes naar binnen werken. Dan besluiten we met de auto naar Minnie Waters te rijden. Eens kijken wat die plaats ons brengt. We nemen per abuis de verkeerde weg en komen daar uit waar we onze wandeling gestaakt hebben en rechtsomkeer gemaakt hebben. Foutje..... maar wat blijkt een welkome fout want wat zien we daar. Kangaroes.... levend.... Louise na al die dode kangeroes op de weg..... je eerste levende!!!! Even genieten van dit beeld en dan weer terug en de goede weg naar Minnie Waters. ook die plaats is net als Wooli noppes, nada. Wel kapitale huizen met uitzicht op zee. We zijn het wel een beetje zat en besluiten naar Wooli terug te rijden. Onderweg passeren we dode leguanen, dode slangen.... Louise wat heb jij toch met die beesten? In Wooli gaan we nog een poging doen om een cache te scoren. daarvoor moeten we helemaal nar het einde van de weg rijden en vervolgens een stukje strand oversteken en op de rotsen aan de overkant moet de cache liggen. Dat klopt ook en volgens de cache legger kan je er ook alleen bij komen als het laagwater is. Nou hebben wij even mazzel we kunnen via het zand aan de overkant komen. We zijn slechts een minuut of 10 aan het zoeken geweest en als we de cache hebben en we terug willen zien we dat er al een hele waterstroom over het stuk zand loopt en wij dus niet geheel met droge schoenen naar de auto terug kunnen. Mooi op tijd anders was het zwemmen geblazen. Terug bij het motel besluiten we bij de snackbar/minimarket fish en chips te bestellen en die heerlij op ons terrasje voor de kamer op te eten. Tijdens het wachten op onze maaltijd raken we in gesprek met de dame achter de toonbank en een ranger. We vertellen over onze geocache hobby en de ranger is meteen enthousiast en gaat de boel eens goed bestuderen om te kijken of dit iets is om met de lokale jeugd te gaan doen om hen zo terug te krijgen het park in in plaats van alleen maar achter de computers te zitten. Kijk en zo doen wij dus hele zinnige dingen op reis :) Na onze maaltijd is het tijd om te douchen en de koffers te pakken. Even tv kijken en slapen. er wacht ons een kort tripje naar Lennox Head.

Wonga Walk and Waterfall Way

Op dit moment wordt er door drie dames fanatiek gestreden om de winst in het Tri-Ominos spel. Ik probeeren bij al het kabaal cq de strijdkreten de blog bij te werken op onze reislaptop die we hier nu eindelijk eens kunnen gebruiken met Wifi. Julie hebben onze belevenissen van de wandel en cache dag in Dorrigo nog te goed dus we gaan even terug in de tijd. Deze Dorrigo dag starten we met de nodige contacten leggen met het thuisfront ivm het overlijden van de schoonvader van Louise. We genieten nog even van een kopje koffie met wat lekkers alvorens we aan onze hike beginnen in het Dorrigo National Park. Het is vandaag een zonnige warme dag. We starten met zo'n 29 graden de Wonga Walk door het Rainforest. Je snapt het al. Na enige tijd drijven we van het vocht. Niet de regen deze keer maar het zweet en de luchtvochtigheid. De wandeling is prachtig. Mooie watervallen, prachtige planten, enorme bomen en jawel een cache! Bij een mooi lookout punt weten we de cache te vinden en te loggen. Tijdens de wandeling zijn we een aardig eindje naar beneden gelopen en nu moeten we dus weer omhoog. We weten; what goes up's, must come down. Maar dat is dus ook andersom. Hoe nat kan een mens worden van het zweet. Zo nu en dan even stilstaan of zitten alvorens we verder stijgen. Net als we van een bankje weer op willen staan voelt Louise iets op haar schouderblad vallen. Een heel klein, dun zwart sliertje. Oeps een leeche again! Met alle macht probeer ik het beestje er van af te krijgen en het heeft nog net niet de zoenlippen vast gezogen op Louise haar blote rode huid. Het beestje weet tijdens zijn val zich vast te zetten op de broek van Louise ter hoogte van haar bil. Ik doe weer mijn uiterste best het beestje los te krijgen maar dat is een hele klus. Uiteindelijk met hulp van een stokje krijg ik het kreng los. We zetten onze tocht voort en vanaf dat moment jeukt ons hele lijf. Na zo'n 2,5 uur lopen door dit prachtige rainforest besluiten we nog even de nodige vragen te stellen aan de ranger die zeer hulpvaardig is en ons van de nodige informatie voorziet. Na deze trip besluiten we nog even verder te rijden over de Waterfall Way richting Woolomombi, nog een ritje van zo'n 86 kilometer naar het westen. Het is een mooie rit met prachtig uitzicht over de groene heuvels. Bij Woolomombi falls ligt ook een cache en die weten we dan ook snel te vinden. We bekijken de waterval en de enorme gorges. Het is inmiddels 18.00 uur en we zijn aan wat eten toe. We hebben nog een stokbroodje in de auto, vanmorgen bij de warme bakker gekocht. Hmmm,... niet helemaal vers meer. Gelukkig zijn hier allemaal picknickbanken en natuurlijk de nodige BBQ. Deze BBQ hebben al enige tijd de aandacht van Louise. Jammer dat we nu geen vlees bij ons hebben. Maar Louise wil en zal de bush BBQ gebruiken. Ze weet er een aan de praat te krijgen en daar gaat ons stokbroodje..... heerlijk knapperig en een plakje kaas erop. Wat kan een mens nog meer wensen. Als het goed is gaat de BBQ vanzelf na 10 minuten uit, We zijn daar niet zo zeker van en jee wat duren die 10 munten lang. Uiteindelijk klopt het helemaal wat er op de BBQ staat, hij gaat inderdaad vanzelf uit na 10 minuten, Wij willen natuurlijk niet in het nieuws komen; two provinciaaltjes from Holland put the whole New England Tableland on fire!!!!! Na deze heerlijke avond maaltijd besluiten we terug te reizen naar Dorrigo en onderweg nog een paar caches te scoren. Dat lukt aardig tot dat we besluiten even van de Waterfall Way af te gaan en de Johnson Road in te rijden want daar moet een cache liggen. Het asfalt gaat over in een grond/zand weg en jee wat is die road lang. Uiteindelijk komen we waar we moeten zijn maar het is inmiddels al schemer en zoeken in een donker bos is een hele uitdaging. Na een minuut of 15 geven we de moed op en besluiten naar huis te rijden. Net als ik in de auto zit zie ik iets kleins, duns, zwarts op mijn cache papieren kronkelen. Komt het je al bekend voor? Juist een leeche. Met veel moeite weet ik het kreng van de papieren af te krijgen. Zit ik net weer in de auto zie ik iets kleins, duns, zwarts op mijn lange broek kronkelen. Komt het je al bekend voor? Juist weer een leeche.... Beide krijgen we weer overal jeuk. Na een kort gevecht win ik het van de leeche en is het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Bij thuiskomst gaan we volledig uit de kleren en is het inspectietijd. Zowel ons lijf als onze kleding aan de binnenkant ondergaan een inspectie. Net als ik alles bekeken heb en denk leeche vrij te zijn zie ik net boven mijn sok iets kleins, duns, zwarts ( komt het je al bekend voor?)zich volzuigen op mijn huid. Ik grijp het zoutvaatje en strooi me suf. Jawel hij laat los en ik bloed als een gek. Snel het kreng door het toilet spoelen en pleister plakken. In totaal hebben we deze dagen in Dorrigo en omgeving samen 7 leeche en 11 caches weten te scoren and oh what fun we have had!

Emotioneel weerzien

Vandaag in Lennox Head aangekomen waar mijn moeder logeert bij haar zuster. Het was een fijn en emotioneel weerzien. In het licht van de gebeurtenissen thuis heeft alles een heel dubbel gevoel. Het weerzien was daardoor ook extra speciaal en doet je beseffen dat je de tijd die je samen met hen die je lief zijn ten volle moet benutten. Niets uitstellen tot de dag van morgen, en niet nalaten om ze te vertellen dat je van ze houd. Sorry, normaal zal ik niet zoveel prive op deze blog vermelden, en dit is de tweede keer deze week, maar soms moet je gewoon doen wat je hart je ingeeft.

Morgen zal Jeanette verslag doen van de wetenswaardigheden van de afgelopen dagen.

A picture say's more than a thousand words

Dangafalls

uitzicht vanuit onze motelkamer in Dorrigo

uitzicht vanuit onze kamer in het motel bij een heldere dag

Het motel, kamers links, motelreceptie en restaurant rechts

1 van de vele watervallen, schitterend.

Woolomombi, grootste waterval van NSW

onze bolide tijdens deze trip een Toyota Camry

Even cachen in het regenwoud, ja echt daar liggen ze ook!



Cachen in Woolonga, vestopt in een palm aan het strand, we zijn op weg naar Wooli, Yuraygir National Park.



aangekomen in Wooli, een strandwandeling gemaakt, en alweer verbrand! Schelpen en stenen gezocht.