Byron Bay

Na een warme, zwoele nacht is het tijd voor een ontbijt. Even heerlijk alles op ons gemak, geen gehaast alle tijd. Albert gaat vandaag naar de golfclub. Mama Willy, auntie Jose, Louise en ik gaan naar Byron Bay. Ja als je in Australie bent moet je toch naar Byron Bay..... nou ja moeten. Ben al 2 maal in dit geweldige land geweest en nu deze 3e maal ga ik voor het eerst naar BB. We willen graag naar het Lighthouse omdat dit de meest oostelijke plek is van het australische vasteland en....er ligt een cache. Als we die weten te vinden dan zien wij op onze statistieken dat de meest oostelijk gevonden cache is die in BB Australie... duh lekker belangrijk. Niet belangrijk maar wij vinden dit wel erg leuk! Rond half 12 komen we bij the lighthouse. Mama Willy blijft boven bij the lighthouse op de rollator zitten, auntie Jose wil met ons mee de cache scoren. De GPS geeft aan dat het ruim 200 meter is. Ja dat is hemelsbreed maar het pad gaat met treden naar beneden en o jee wat een afdaling. Onderweg schuilen we nog onder een boom omdat er water van boven komt. Nou ja de kleding zal wel weer snel drogen zodra er een zonnetje doorkomt. De GPS wijst naar het strandje en de rotsen. Hmmm, auntie Jose weet niet van stoppen en zal met alle geweld ons over de keien een rotsen volgen. Redelijk snel weten we de cache te vinden en kunnen we aan de terugtocht beginnen. Inmiddels schijnt de zon, is onze kleding droog en is de klim omhoog een ware..... Ik ga vooruit omdat we bang zijn dat mama Willy zich ongerust maakt omdat we lang wegblijven. Louise zal auntie Jose naar boven begeleiden. Als ik net boven ben drijfnat van het zweet gaat mijn telefoon. Het is Louise die ik niet versta want de verbinding is hopeloos. Opeens realiseer ik mij dat de twee dames geen water bij zich hebben, ik roep dan ook door de telefoon dat ik weer af zal dalen met een fles water. Na enige tijd kom ik de dames tegen en voorzie ik ze van water en zorgen we dat auntie Jose even op een bankje gaat uitrusten. Deze auntie Jose is een taaie. Volgende week zal zij de magische leeftijd van 82 jaar bereiken. Deze wandeltrip is dan ook een wereldprestatie!!! Ze moet nog 1 trap op en bovenaan zit mama Willy (de 2 dames zijn zusters), auntie Jose wil zich niet laten kennen en ze gaat met opgeheven hoofd de laatste trap vol overgave omhoog alsof ze nog zo fit als een hoentje is. Die Willy en Jose zijn een lekker stel. Na even gerust te hebben besluiten we onszelf te trakteren op een heerlijke kop koffie met gebak. Na een klein uurtje zijn we allemaal weer helemaal boven jan en stappen we in de auto en gaan we op pad voor een volgende cache. We rijden wat heen en weer over onder andere unsealed road maar komen steeds net niet bij de cache. Na het raadplegen van het internet komen we toch goed uit bij de cache en jawel bingo. Door deze zoektocht hebben we mooie plekjes van Byron Bay gezien met prachtige tuinen en meer dan prachtige huizen. We besluiten het hierbij te laten en reizen af naar huis waar we gezellig wat kletsen en drinken. Helaas komt er niets van zwemmen want inmiddels valt er weer veel water van boven en is het al na 5 uur en dan zijn er ook geen lifeguards meer. Wij voelen ons niet zeker genoeg om dan maar alleen het water in te gaan. Voor vandaag is het allemaal wel genoeg geweest.